Дом Яўгеніі Здаравец да і пасля акупацыі. Яе мужа застрэлілі, яе згвалтавалі, а дом спалілі.
Вось адна з багданаўскіх гісторый:
«Прыблізна каля дзесяці вечара 9 сакавіка Міхаіл Раманаў дайшоў да дома Яўгеніі, якая жыве далей за ўсіх на ўсход, на ўскраіне поля.
У той дзень ён ужо прыходзіў туды з групай салдат тэрміновай службы — гэтак жа, як і да Крысціны. Нехта з салдат тады застрэліў сабаку (які належыць Яўгеніі, яе мужу і іх чатырохгадоваму сына) і пачаў ламіцца ў вароты, расказвае яна сама «Медузе».
Сярод вайскоўцаў, якія апынуліся на ўчастку, быў і Віталь; ён адразу пачаў прасіць прабачэння, казаў, што дома ў Расіі таксама разводзіць сабак — і што страляў не ён.
Раманаў жа спрабаваў пазнаёміцца з Яўгеніяй: «Ён ужо тады быў падпіты, на калені станавіўся, рукі мне цалаваў, — расказвае Яўгенія, — казаў, як ён хоча дадому, і прасіў, каб мы іх не баяліся. Нам [тады] яшчэ рэальна здавалася, што забіты сабака — гэта горшае, што здарылася».
Аднак затым Раманаў убачыў у прыпаркаванай каля дома машыне куртку колеру хакі і рэзка змяніўся. Ён раззлаваўся і выпусціў аўтаматную чаргу над галавой мужа Яўгеніі. Мужу і жонцы ўдалося замяць канфлікт: яны сказалі, што гэта экіпіроўка для страйкбола.
Познім вечарам Міхаіл Раманаў вярнуўся на квадрацыкле — але не з Віталем, а з іншым чалавекам — нейкім трэцім вайскоўцам «цалкам у чорнай форме», апісвае яго Яўгенія.
«Было ўжо зусім цёмна, яны пастукалі ў браму. Я спусцілася ў бойлерную, дзе спаў сын, а муж пайшоў адчыняць, — апісвае падзеі Яўгенія. — Потым я пачула стрэл на вуліцы, а затым крокі ўжо ў доме. Мне крычаць: «Вылазь!» Я пытаюся: «Дзе мой муж?»
Тады вось гэты мужчына ў чорнай форме кажа: «Няма ў цябе больш мужа, ён у цябе быў нацыстам, таму я яго застрэліў».
Яўгенія заплакала. Чалавек у чорнай форме прыставіў пісталет да яе галавы і сказаў: «Калі не закрыеш рот, мы дастанем малога і пакажам яму, як мамкіны мазгі па хаце разлятаюцца».
Міхаіл Раманаў загадаў жанчыне распрануцца. Як распавяла «Медузе» Яўгенія, Раманаў і чалавек у чорнай форме (Міхаіл не звяртаўся да яго па імені) гвалтавалі яе ў калідоры і на лесвіцы па чарзе, пакуль сын заставаўся ў бойлернай.
«Яны з'язджалі, потым вярталіся — і працягвалі тое ж самае. Пісталет пастаянна быў ля маёй галавы. Чарговы раз яны вярнуліся ўжо настолькі п'яныя, што не трымаліся на нагах, сцалі прама ў доме і ў рэшце рэшт селі ў крэслы, дзе і заснулі», — так апісвае гэта Яўгенія.
Пакуль расійскія вайскоўцы спалі, Яўгенія абрала момант і забрала сына, патлумачыўшы яму, што ім «давядзецца цяпер бегчы», інакш іх «расстраляюць». Перад тым, як пакінуць участак, яна знайшла цела свайго мужа і пакратала яго за руку (тая ўжо была халоднай).
«Праз поле мы пабеглі да першай сустрэчнай хаты, пералезлі праз плот і пачалі грукацца. Проста пашанцавала, што гэта быў дом, у якім засталіся людзі», — расказвае яна.
Іншыя жахлівыя гісторыі з Багданаўкі пад Кіевам чытайце тут.
