Рызыка сапраўды была. У тандэмах з некаторымі беларускімі фірмамі на тэндар збіраліся падавацца такія арганізацыі, як, напрыклад, Інфармацыйна-аналітычны цэнтр Санкт-Пецярбурга, «Растэлекам» ды іншыя арганізацыі, звязаныя з расійскімі спецслужбамі.
У першаснай фармулёўцы канцэпцыі тэндара прадугледжвалася, што ўмовамі будуць 1) абарот кампаніі і 2) вопыт рэалізацыі падобных праектаў у як мінімум дзвюх краінах. Дзвюм такім умовам ніводная беларуская кампанія не адпавядала, таму дробныя беларускія гульцы спрабавалі прыляпіцца да буйных замежнікаў, каб у будучыні атрымаць частку работы.
Як мы разумеем, дэсантант кадэбістаў перапісаў праект так, што вялікія беларускія IT-кампаніі змаглі прэтэндаваць на грошы тэндара. Хоць ні адна з іх не мала досведу разгортвання такіх сістэм.
Кадэбісты таксама змянілі канфігурацыю задання на такую, якая выглядала б заведама нерэалізуемай. Разлік быў такі, што замежнікі адсеюцца, беларуская кампанія выйграе тэндар, Сусветны банк вынік тэндара зацвердзіць, а далей умовы выканання тэндарнага задання зменяць, каб кампанія магла выканаць іх.