— Мне надакучыла глядзець, як каля дзвярэй пад'езда на бакавой сценцы ўсе каму захочацца лепяць аб'явы: «Прадаю тое», «Здыму гэта». Жэсаўцы аб'явы зрываюць — сцены ўсе ў рваных паперках, фарба аблупленая. І я вырашыла пакласці гэтаму канец. Узяла і намалявала каля дзвярэй пад'езда вялікую карціну, каб не пакінуць «клейшчыкам» вольнага месца, — расказвае Аляксандра Мікалаеўна.
Каб «клейшчыкі» не сапсавалі карціну, Аляксандра Мікалаеўна напісала, што аб'явы на сценах ляпіць забаронена: «І перасталі! Цяпер у нас чысціня».
Карціны ля пад'езда: «Адчыняюцца дзверы — і ледзь не па спіне мяне пляскаюць»
Суседзі ведаюць Аляксандру Мікалаеўну як заўзятую акуратыстку. Жанчына кожную раніцу наводзіць парадак каля свайго пад'езда. Упрыгожвае тэрыторыю мяккімі цацкамі, падкормлівае катоў, якія, на яе думку, «санітары двара» (яны ратуюць жыхароў ад шкодных пацукоў).
Праўда, з такой пазіцыяй згодныя не ўсе — некаторыя суседзі незадаволеныя бадзяжнымі катамі і пагражаюць выклікаць падмогу з Гурскага. Але і тыя, у каго першапачаткова ўзніклі рознагалоссі з нагоды жывёл, карціны ацанілі моўчкі. Ведаюць, што Аляксандра Мікалаеўна ў кішэню за словам не палезе, у яе на ўсё ёсць сваё мудрае бачанне.
— Першая карціна каля пад'езда праіснавала некалькі гадоў. Потым фарба аблупілася — і я вырашыла намаляваць новую, — Аляксандра Мікалаеўна папрасіла работнікаў ЖЭСа зачысціць сценку ад старой фарбы і намалявала букет кветак. Некаторыя суседзі, прыдзірліва агледзеўшы новы твор, засталіся незадаволеныя: маўляў, папярэдняя карціна была цікавейшая, гэтая занадта яркая. Аляксандра Мікалаеўна не крыўдзіцца: усе людзі розныя, кожнаму не дагодзіш.
Пейзаж каля пад'езда
На яго месцы з'явіўся вось гэты нацюрморт, які суседзям чамусьці спадабаўся менш
Маляваць карціны для мінчанкі — адно задавальненне. Але ўзнікаюць тэхнічныя нязручнасці. Дзверы пад'езда адчыняюцца вонкі, прасторы паміж імі і бакавой сценкай мала. А там — крэсла з пэндзлямі і фарбамі.
— Толькі пачну маляваць, як адчыняюцца дзверы і ледзь не пляскаюць мяне па спіне. Усе спяшаюцца на працу ці ў краму і назад. Мамы з дзецьмі і каляскамі патрабуюць большай прасторы для праходу. Даводзілася адступаць убок, прапускаць, чакаць, калі пройдуць. Таму ў нейкі момант я вырашыла маляваць карціны зусім раненька і ў выхадныя — людзей не так шмат, як у працоўныя дні.
Карціны ў ліфце: здаралася нават прыставанне
А маляваць у ліфце аказалася яшчэ складаней. Дзевяць паверхаў, замкнёная прастора, паўтара на паўтара. Камусьці ўверх, камусьці ўніз, хтосьці «толькі да суседа на паверх пад'ехаць».
Але Аляксандра Мікалаеўна выпрабаванне вытрымала стойка, не кінуўшы занятак.
Затое на сценках ліфта цяпер — далікатныя нацюрморты
Аказваецца, здараліся і прыставанні: некаторыя мужчыны, бачачы эфектную жанчыну з фарбамі («справа была гадоў з 10 таму, маладзейшая была!»), спрабавалі прыабняць, пакакетнічаць («быццам жонкі ў яго няма — ей богу!»). Але мінчанка не крыўдзілася, успрымала тое, што адбываецца, з гумарам, як непазбежныя пабочныя моманты добрай справы.
І смеццеправод «пад леапарда»
— Нашаму дому больш за сорак гадоў, за гэты час смеццеправод ператварыўся ў брудную пляму. І я вырашыла гэта змяніць. Ачысціла яго ад старой жэсаўскай фарбы, апрацавала чым трэба — і размалявала.
Месца для паўнавартаснай карціны там мала, таму я не моцна мудравала, размалявала яго «пад леапард» — у бела-чорную крапінку. Але ж не брудна цяпер!
Як рэагуе ЖЭС: «Мне прэмію выпісалі»
Суседзі жартуюць, што Аляксандру Мікалаеўну, хоць жанчына даўно на пенсіі, мясцовы ЖЭС можа смела залічваць у свой штат і плаціць заробак.
— Ды ну, якія грошы! Я ж гэта не з карыслівых меркаванняў раблю, а каб чыста было, каб людзям было прыемна вяртацца дадому. Фарбаў у мяне засталося шмат яшчэ з часоў працы. Калі засохлі, разводжу — і наперад.
Аднойчы паміж пад'ездамі нашага 10-павярховага дома ЖЭС зладзіў спаборніцтва: чый прыгажэйшы? Перамог мой пад'езд №2, і дзясяты — там жанчына высаджвае на клумбы вельмі прыгожыя кветкі. Нам паведамілі, што на пошце можна атрымаць прэмію, выдалі квітанцыі.
Суседка атрымала, а калі я прыйшла на пошту, там шукалі-шукалі, але так нічога і не знайшлі — згубіліся. Так што засталася я без прэміі. Але я не ў крыўдзе, я ж не дзеля яе старалася. Для мяне галоўная ўзнагарода — радасць людзей.
Да мяне да гэтага часу прыходзяць жыхары суседніх дамоў і просяць намаляваць прыгажосць і каля іх пад'езда.
