Nasha Niva
  • Навіны
  • Вайна
  • Эканоміка
  • Грамадства
  • Усяго патроху
  • Культура
бел Ł рус
  • Эканоміка
  • Грамадства
  • Здарэнні
  • Свет
  • Спорт
  • Аўто
  • Меркаванні
  • Ад рэдакцыі
  • Вайна
Грамадства
Фота 2 з 6
04.07.2022 / 13:55
Бел / Łac / Рус

«Спачатку я не хацеў вучыцца, а потым ужо не мог. Цяпер занадта позна». Як гэта — усё жыццё прапрацаваць на адным месцы

Onliner паразмаўляў з беларусамі, у якіх за доўгую працоўную дзейнасць было толькі адно месца працы, а таксама спытаў у эксперта, якія падводныя камяні ёсць у гэтым сцэнарыі.

«Мне падабаецца атрымліваць порцыі адрэналіну, гэта не дае засумаваць»

Людміла кажа, што знаходзіцца ў адпачынку, але лічыць дні да яго заканчэння, каб хутчэй выйсці на любімую працу ў рэанімацыю. Менавіта яе голас з 1991 года чуюць пацыенты, якія выходзяць з наркозу ў РНПЦ оталарынгалогіі.

Яна планавала пайсці ў ВНУ на біёлага, але не хапіла пары балаў. Тады без іспытаў паступіла ў медвучылішча. Спачатку вельмі перажывала, але, ужо працуючы медсястрой, зразумела, што ўсё склалася так, як і павінна было: яна знайшла сваё месца.

— Да гэтага часу я хаджу на працу з вялікім жаданнем і цікавасцю. Мне падабаецца атрымліваць порцыі адрэналіну, гэта не дае засумаваць. Ды і чалавек я актыўны, не магу сядзець на месцы.

Яна кажа, што мабыць, хацела б і сама быць хірургам.

— Але час прайшоў, таму вырашыла, што буду добрай медсястрой. Не магу сказаць, што раблю адно і тое ж: пацыенты розныя, дыягназы і аперацыі розныя, да таго ж мы ўвесь час праходзім навучанне, каб павышаць кваліфікацыю (у мяне ўжо вышэйшая). Ды і за 30 гадоў метады рэанімацыі моцна змяніліся, вельмі шмат новай апаратуры. У выніку кожны дзень не падобны да папярэдняга.

Калегі, бывае, дзівяцца, як гэта я ўсё жыццё працую на адным месцы. Моладзь звычайна шукае лепшыя ўмовы: вышэйшы заробак, бліжэй да дома… А я настолькі люблю гэтае месца, што з жахам думаю: што я буду рабіць, калі пайду на пенсію?

«Каб доўга працаваць за такія грошы, трэба мець добры тыл у сям'і»

Ала больш за 24 гады працуе выхавальніцай у дзіцячым садку ў Баранавічах — як прыйшла сюды ў 1998 годзе, так дагэтуль і няньчыць пакаленні дзяцей. Смяецца, што гэта не мяжа: яе калега працуе тут 40 гадоў.

— Мы — пакаленне Савецкага Саюза, таму працу выбіралі па душы, каб раз і назаўжды. Я вельмі люблю дзяцей і заўжды хацела працаваць з імі. Яны як жывыя батарэйкі, столькі ў іх энергіі! Яны больш непасрэдныя, кажуць тое, што думаюць, у іх няма хітрасці і злосці, як у дарослых. Зносіны з імі, вядома, адымаюць энергію, але наўзамен даюць нашмат больш.

— Я была гатовая да таго, што выхавальнікі шмат не зарабляюць (так было заўсёды). Каб доўга працаваць за такія грошы, трэба мець добры тыл у сям'і. Я магу дазволіць сабе працаваць без аглядкі на грошы: у мяне выдатны муж з годным заробкам, які падтрымлівае мяне ва ўсім.

Яна кажа, што калектыў у іх выдатны: многія працуюць тут «па прызванні дзесяцігоддзямі». А вось моладзь надоўга не затрымліваецца: калі ім нешта не падабаецца, адразу сыходзяць.

— Асабіста ў маёй працы за гэтыя гады мала што памянялася, хіба што папяровай цяганіны стала больш: запаўняй розныя планы, справаздачы, праграмы… Але адрозненні ў працы выхавацеля са стажам і навічка каласальныя. Я прыйшла ў дзіцячы садок і стварыла зручную для сябе праграму, знайшла прыдатную метадычную літаратуру і наладзіла працэс так, што ўсё працуе як гадзіннік. Навічку давядзецца ствараць гэтую сістэму з нуля.

Цяпер выхаванцы Алы прыводзяць да яе ж сваіх дзяцей.

— Гэта найвышэйшая ступень даверу, я разумею, што ўсё раблю правільна. Бывае, іду па вуліцы, а дзеці бягуць насустрач, крычаць на ўсю вуліцу: «Мікалаеўна-а-а!» — і пачынаюць расказваць свае праблемы. І бацькі цярпліва чакаюць, пакуль мы пагутарым. Увогуле, гэта вясёлая праца. Не ўяўляю сябе ў нейкай іншай ролі.

«Настроіў абсталяванне — і сядзі ўсю змену чытай кнігі ды крыжаванкі разгадвай»

Уладзімір прыйшоў на завод токарам у 1977 годзе, адразу пасля заканчэння гадавога навучання ў вучылішчы.

— Дзявацца з 10 класамі адукацыі ў вясковай школе было асабліва няма куды. Спачатку прыйшоў падаваць дакументы ў сельскагаспадарчы тэхнікум, але як убачыў там часткі кароў у растворах, дык адразу вырашыў, што гэта зусім не маё. Аднак праз год і праца токарам адпала: пачаў падаць зрок, і мяне перавялі на асноўную вытворчасць. З гэтага часу я працую ў цэху аператарам станка: наладжваю абсталяванне, каб яно выразала дэталі. І сачу за працэсам.

Спачатку было цікава: усё новае і нязвыклае. Час ляцеў. Тады не было ніякай аўтаматызацыі, і, пакуль рукамі новую дэталь выражаш, табе ўжо крычаць: «Канец змены, пара дадому!»

Цяпер гэта звычайная руціна: за 45 гадоў я дасягнуў у выразанні дэталяў найвышэйшай ступені прафесіяналізму, і далей расці няма куды. Таму застаецца бавіць змены за чытаннем кніг і разгадваннем крыжаванак. Настроіў абсталяванне — і сядзі сабе: я ўжо па гуку вызначаю, калі нешта пайшло не так.

Мне прапаноўвалі пайсці на павышэнне, але надбаўкі за гэта няма, а навошта тады ўсё гэта?

Уладзімір кажа, што цяпер завод у заняпадзе, і начальства падумвае пенсіянераў звольніць.

— Але хіба ж тут можа працаваць моладзь? У нас толькі адзін хлопец малады на шэсць год затрымаўся. Ён робіць працу, для якой галава ў прынцыпе не патрэбная, і яму гэта падыходзіць. Большасці людзей для жыцця трэба куды больш за 600 рублёў. Гэта нам у Савецкім Саюзе выдавалі жытло, а цяперашняй моладзі трэба ўсяго дабівацца самім.

Калектыў у нас адкрыта паганы: нават жанчыны п'юць. Таму ніякага задавальнення праца мне не прыносіць, гэта змушаная мера, каб на нешта жыць.

Я атрымліваю 700 рублёў — напэўна, больш за ўсіх у цэху. Я добра працую, часта выходжу ў святы і выхадныя і нават ні разу не спазніўся на змену. Пры гэтым за 45-гадовы стаж даплаты мізэрныя — каля 70 рублёў. На дошцы гонару мяне таксама ніколі не было: не адношуся да «набліжаных» і не кручу хвастом перад начальствам. Але на пенсію не пражыць, таму давядзецца хадзіць сюды вечна.

Ён кажа, што цяпер зрабіў бы ўсё інакш: перавучыўся б на будаўніка, каб праца была не такой манатоннай.

— Але спачатку я не хацеў вучыцца, а потым ужо не мог: жонка якраз нарадзіла, а мне трэба было зарабляць. Цяпер усё баліць, і стала занадта позна.

Усё жыццё на адным месцы — гэта добра ці дрэнна? Меркаванне эксперта

Распавесці пра плюсы і мінусы працы людзей, у якіх паміж студэнцтвам і пенсіяй быў толькі адзін запіс у працоўны, Onliner папрасіў HR-эксперта Валерыя Кічкаева.

— Перш чым казаць пра плюсы і мінусы працяглай працы ў адной арганізацыі, варта адзначыць, што апошнія 15-20 гадоў у свеце існуе трэнд на скарачэнне працягласці працы ў адной кампаніі (нават у Японіі, дзе заўсёды вітаўся пажыццёвы наём, сітуацыя паціху мяняецца).

Прычын для гэтага шмат, самая простая — становіцца ўсё менш кампаній-доўгажыхароў, гэта значыць, нават калі вы аддаяце перавагу таму, каб не мяняць месца працы, не факт, што не знікне кампанія. Развіваецца такая з'ява, як джобхопінг, гэта значыць, частая змена працы, і гэта адбываецца нездарма: пераходы з адной кампаніі ў іншую ствараюць шэраг пераваг. Сёння супрацоўнік, які прапрацаваў больш за два гады, ужо, можна сказаць, старажыл. Але, вядома, шмат залежыць ад сферы, — кажа Валерый Кічка.

Такім чынам, што ў плюсах? Акрамя стабільнасці, праца на адным месцы дае вам упэўненасць: вы добра ведаеце свой функцыянал, не трэба вылузвацца са скуры, каб паказаць сябе, не давядзецца нервавацца з-за адсутнасці вопыту або незнаёмых людзей у калектыве.

— Калі вы чалавек пыхлівы, то, хутчэй за ўсё, будзеце вельмі папулярным і вядомым у арганізацыі, магчыма, будзеце вісець на дошцы гонару (калі яна ёсць). Вы практычна ў любы час можаце звярнуцца да кіраўніка кампаніі і разлічваць на яго прыхільнасць. Калі вас цікавіць кар'ера, то пры наяўнасці ў вас амбіцый вы будзеце больш пераважнай кандыдатурай, чым нехта з боку. Вам не прыйдзецца маліць аб адпачынку — вы пойдзеце ў яго тады, калі захочаце. Тут яшчэ варта дадаць, што ў крутых кампаніях можа практыкавацца сабатыкал (доўгі водпуск, да года), і на яго, як правіла, прэтэндуюць толькі старажылы: напрыклад, у тэхналагічных кампаніях Крамянёвай даліны трэба прапрацаваць не менш за пяць гадоў. Зноў-такі, калі вы імкняцеся развівацца, то, хутчэй за ўсё, атрымаеце магчымасць прайсці навучанне, — каментуе HR-эксперт.

Мінусаў для вашага патэнцыйнага ўзыходжання па кар'ернай лесвіцы больш: любы чалавек, прапрацаваўшы ў аднолькавых умовах шмат гадоў, «пакрываецца мохам», таму ў выпадку страты працы пераарыентавацца на нешта новае будзе куды складаней.

— Галоўны мінус заключаецца ў тым, што вы губляеце навык пошуку працы на знешнім рынку, і, калі здарыцца штосьці непрадбачанае, вам будзе несалодка. Працуючы ў кампаніі працяглы час, вы хутчэй састараеце — горш адчуваеце апошнія тэндэнцыі ў сваёй сферы. Набор навыкаў пры працы ў адной кампаніі будзе, як правіла, малым, нават калі ў вас будуць магчымасці для навучання. Кола вашых знаёмых будзе вузкім. Вось таму так шануюць джобхопераў, якія часта змяняюць працу: у іх усюды ёсць добрыя сувязі.

Словам, выбрацца з зоны камфорту вам будзе вельмі складана. Хтосьці спытае: а навошта? Для таго, што калі-небудзь з гэтай зоны ўсё роўна давядзецца неяк выбірацца, — падсумоўвае Валерый Кічкаеў.

Клас
Панылы сорам
Ха-ха
Ого
Сумна
Абуральна

Nashaniva.com

Хочаш падзяліцца важнай інфармацыяй ананімна і канфідэнцыйна? Пішыце рэдактару «Нашай Нівы» ў ТГ

Чытайце яшчэ
Ганарар для сясцёр Груздзевых. Колькі каштуюць бюджэту выступы артыстаў на дзяржаўных канцэртах
Замежнік выкупіў недабудаваны корпус браслаўскай райбальніцы. Там будзе прыватны VIP дом састарэлых
«Прыйшоў Багач, кідай рагач». Як пад Мінскам адзначылі свята збору ўраджаю
У Мінску на пенсіі працуе 17 чалавек, якім болей за 90 гадоў
Каментары
Храналагічна Спачатку новыя Спачатку папулярныя
Каб пакінуць каментар, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзеру
Галоўнае
Турцыя нанесла авіяўдары па курдскіх паўстанцах на поўначы Ірака
Ганарар для сясцёр Груздзевых. Колькі каштуюць бюджэту выступы артыстаў на дзяржаўных канцэртах
Замежнік выкупіў недабудаваны корпус браслаўскай райбальніцы. Там будзе прыватны VIP дом састарэлых
«Прыйшоў Багач, кідай рагач». Як пад Мінскам адзначылі свята збору ўраджаю
У Егіпце знайшлі збаны з віном, якому пяць тысяч гадоў
УЕФА разглядае магчымасць укаранення абсалютна новага фармату еўракубкаў
У Мінску на пенсіі працуе 17 чалавек, якім болей за 90 гадоў
Усяго патроху
«Хаця б у ЗАГСе выглядайце нармальна». З беларускага вяселля ўгараюць у сацсетках 1
Украінка абурылася беларусам, які спяваў «Воіны свету» ў Варшаве 43
Па суседстве з чыноўнікамі і мільянерамі. Якія катэджы прадаюць у Драздах 4
«Мае знаёмыя робяць у Акадэміі разлікі для расійскіх ракет». Што адбываецца з беларускай навукай 15
Фота / Відэа
У Віцебскай вобласці гарыць балота Ельня 1
У Мінску смеццявоз раздушыў таксоўку 3
Naša Niva łacinkaj
Апытанка
Самае чытанае
Украінка абурылася беларусам, які спяваў «Воіны свету» ў Варшаве 38
«Адразу падумала, гэта Чарнобыльская зона». Відэа з беларускага аграгарадка пужае беспрасветнасцю 21
«Украінскія псеўдапатрыёты знішчаюць мемарыялы». Стала вядома пра разбурэнне помніка беларусам, якія загінулі за Украіну 55
Гуд бай, Гродна! Як дызайнерка-рэстаўратарка з’ехала ў ЗША праз Мексіку — нікога не папярэдзіўшы 35
«Знялі з яго няслаба». Банкруцтва пагражае «Востраву чысціні» 17
Самае лайканае
Гуд бай, Гродна! Як дызайнерка-рэстаўратарка з’ехала ў ЗША праз Мексіку — нікога не папярэдзіўшы 35
Баскетбалістка Кацярына Сныціна зрабіла камінг-аўт 47
У Эстоніі 85-гадовы мужчына стаў ахвярай нахабных злодзеяў. На дапамогу прыйшлі мясцовыя беларусы 3
«Цяпер стала ясна, чые былі мільёны». Хто той беларус, якога арыштавалі ў ЗША за парушэнне санкцый 6
«Ва ўкраінцаў ёсць такая рыса, якая можа падацца беларусам грубасцю». Алесь Плотка — пра гомельскі андэграўнд, Ціханоўскага арт-дырэктара і жонку-ўкраінку 15
Найбольш рэакцый
Украінка абурылася беларусам, які спяваў «Воіны свету» ў Варшаве 38
«Украінскія псеўдапатрыёты знішчаюць мемарыялы». Стала вядома пра разбурэнне помніка беларусам, якія загінулі за Украіну 55
Гуд бай, Гродна! Як дызайнерка-рэстаўратарка з’ехала ў ЗША праз Мексіку — нікога не папярэдзіўшы 35
«Знялі з яго няслаба». Банкруцтва пагражае «Востраву чысціні» 17
У Беларусі знайшлася яшчэ адна база «дармаедаў». Яе стварылі для тых, хто з'ехаў з краіны 3
Гарачыя тэмы
«Ва ўкраінцаў ёсць такая рыса, якая можа падацца беларусам грубасцю». Алесь Плотка — пра гомельскі андэграўнд, Ціханоўскага арт-дырэктара і жонку-ўкраінку 15
«Украінскія псеўдапатрыёты знішчаюць мемарыялы». Стала вядома пра разбурэнне помніка беларусам, якія загінулі за Украіну 55
Гуд бай, Гродна! Як дызайнерка-рэстаўратарка з’ехала ў ЗША праз Мексіку — нікога не папярэдзіўшы 35
Б'юці-сродкі для вагіны: што гэта такое і ці ўхваляе гінеколаг 10
Баскетбалістка Кацярына Сныціна зрабіла камінг-аўт 47
Расія вярнула ў Беларусь сто тысяч кляшчоў 2
Прыязджайце самі. «Пашпартны ўказ» Лукашэнкі пачаў дзейнічаць у навучальных установах 12
У Беларусі знайшлася яшчэ адна база «дармаедаў». Яе стварылі для тых, хто з'ехаў з краіны 3
Уладзіслаў Сыракомля: вялікі юбілей 2023-га і ягонае «Mы aдвыклi aд вяcны…» 19
PDF версія
Каляндар
Каб скарыстацца календаром, калі ласка, актывуйце JavaScript у наладах свайго браўзера
пн аў ср чц пт сб нд
1
2 3 4 5 6 7 8
9 10 11 12 13 14 15
16 17 18 19 20 21 22
23 24 25 26 27 28 29
30 31
Версія для смартфонаў
Навіны Усяго патроху Культура Нашы партнёры Нашы спасылкі
  • Эканоміка
  • Грамадства
  • Здарэнні
  • Свет
  • Спорт
  • Аўто
  • Меркаванні
  • Ад рэдакцыі
  • Вайна
  • Тэсты
  • Здароўе
  • Нерухомасць
  • Моды
  • Ежа
  • Навука і тэхналогіі
  • Надвор'е
  • Каханне і сэкс
  • Гісторыя
  • Музыка
  • Мова
  • Кіно
  • Літаратура
  • Культура
  • Наш лацінізатар
  • Абмеркаванне
Кантакты
© Усе правы абароненыя. Выкарыстанне платных матэрыялаў забаронена без пісьмовага дазволу. Выкарыстанне бясплатных рускамоўных версій матэрыялаў забаронена без пісьмовага дазволу. Выкарыстанне бясплатных беларускамоўных версій матэрыялаў дазваляецца пры ўмове наяўнасці актыўнай гіперспасылкі на Nashaniva.com у першым абзацы.
Дызайн сайту — арт-студыя PRAS
Уверх