«Сабачка пачаў брахаць, гаўкаць. Ну і што? — скажаце вы. Сабакі нярэдка цяўкаюць. І сапраўды ж. Але колькі? Дзве-тры хвіліны з нейкай нагоды?
Мой суседскі сабачка брахаў штовечар дзве-тры гадзіны. Амаль без перапынку. Ва ўсё горла. Так залівіста і звонка, што гэта было чуваць нават праз гукі музыкі ці навін, якія я ўключаў, каб яго не чуць. Брахаў так адчайна і надрыўна, нібыта яго катуюць беларускія сілавікі. Гук то заціхаў, то павялічваўся — бо ён бегаў па сваёй кватэры і гаўкаў. Я выходзіў на балкон паназіраць (іх балкон збоку па сцяне) і бачыў, як ён падбягае да дзвярэй балкона, брэша на іх хвілін 5, потым бяжыць у іншы пакой і брэша там. (Для адмыслоўцаў скажу, што я не ведаю, як абазначыць яго пароду — падобны да таксы, але трошкі большы.)
Гэтак працягвалася з траўня. Звычайна ён пачынаў гадзін у 8, калі яго гаспадыня кудысьці сыходзіла, і гаўкаў да 22, 22.30, — калі яна прыходзіла. Канечне, я прызнаю, што тут быў эфект «кропляў умывальніка ўначы». То бок калі ты спіш, то ты гэтыя шумы не чуеш. Але калі ты пачуў — то гук гэтых кропляў цябе можа давесці да апошняй стадыі. Так і ў мяне. Прызнаюся, калі ён пачынаў свае вечаровыя песні — я рэальна заводзіўся. Ужо нават не ад гукаў, а ад нелагічнасці і неразумення яго паводзінаў. Я задаваў сабе «праклятыя сабачыя пытанні» — навошта так доўга гаўкаць, што ты гэтым хочаш даказаць, чаму ты такая тупая істота?
Аднойчы я падпільнаваў яго гаспадыню, дзяўчыну гадоў 25, і сказаў ёй, што калі ён працягне гаўкаць пасля 22, то я буду выклікаць паліцыю, бо гэта парушэнне ўсіх правілаў. Яна разгубілася, але спрачацца не стала і сказала прыблізна «ну выклікайце».
Канечне, паліцыю я выклікаць не збіраўся — не з маім статусам і не з маёй польскай мовай (вельмі слабой) і не з маім нежаданнем ствараць лішнія праблемы людзям там, дзе можна рашыць самім. Але ліст гаспадыні кватэры напісаў, ведаючы, якая яна адказная і клапатлівая — каб яна сама знайшла найлепшы шлях.
Калі я праз гугл-транслэйт напісаў тэкст ліста і даў яго вычытаць сыну, то яго надзвычай рассмяшыла наступная фраза — Pies jest wyraźnie chory psychicznie (сабака яўна псіхічна хворы). Не, ну сур’ёзна, ніякая нармальная істота не будзе крычаць 2-3 гадзіны без прычыны і без нейкіх вынікаў. У мяне ў жыцці былі розныя сабакі, і я не магу ад іх уявіць такога.
Гаспадыня пазваніла ў адміністрацыю і папрасіла мяне паведаміць, ці што змянілася. Праз пару дзён я заўважыў, што да болю знаёмага брэху няма. У адзін вечар у нашым парку я пабачыў суседку з гэтым сабакам і… яшчэ адным, новым, якога раней не было.
Парк, вечар, цемра, людзей няма… Намаганнем волі я падавіў жаданне вырашыць усю гэтую праблему раз і назаўжды. (Ну, прыкольна ж гучыць, літаратурна), хаця, канечне, на самой справе такіх думак у мяне не ўзнікала.
І тут я зразумеў, як суседка вырашыла гэтую брахлівую праблему. Яна набыла свайму сабачку сябра ці сяброўку. І цяпер ён ніколі не застаецца адзін. І ў яго няма жадання і неабходнасці гаўкаць на ўвесь свет па дзве-тры гадзіны.
Гэтая гісторыя пачыналася як расповед пра брахлівага сабачку.
А выявілася — гісторыя пра самоту».
