Фота: Daniel Biber
Зладжаныя рухі чарод, што складаюцца з тысяч птушак, часам настолькі складаныя, што здаюцца нерэальнымі. Падчас мурмурацыі птушкі перамяшчаюцца ўзгоднена, як адзіны арганізм: не сутыкаюцца адна з адной, іх рухі сінхронныя і дакладныя.
У палёце чарада можа падзяляцца на часткі і злучацца, групы птушак могуць пралятаць адна скрозь адну на хуткасці да 40 км/г.
У перыяд гнездавання гэтыя птушкі жывуць парамі ці невялікімі калоніямі, а ўвосень збіваюцца ў вялікія чароды. Цягам дня шпакі размяркоўваюцца ў пошуках корму, аднак начуюць птушкі вялікімі чародамі. Менавіта ў вечаровыя і ранішнія гадзіны восенню і зімой найчасцей назіраецца мурмурацыя. У ёй могуць удзельнічаць ад некалькіх сотняў да мільёнаў асобін.
Але навошта шпакам выконваць такія складаныя паветраныя трукі?
Згодна з найбольш распаўсюджаным пунктам гледжання, мурмурацыя — гэта ахоўны механізм, які ратуе птушак ад драпежнікаў.
З'яўленне гіганцкай фігуры можа збіць драпежную птушку з панталыку і прымусіць адмовіцца ад атакі. Аднак нават калі яна нападзе, выхапіць аднаго шпака з мноства суродзічаў, якія сінхронна перамяшчаюцца, будзе няпроста.
Часцей за ўсё паветранымі піруэтамі займаюцца шпакі, але таксама былі заўважаныя за гэтым заняткам верабʼі, ластаўкі, каўкі, вароны і іншыя птушкі.
