— Ці цікавая ў цябе праца?
— Праца вельмі цікавая, бо ты вандруеш па розных краінах, сустракаешся з новымі людзьмі. Гэта пастаянны рух, пералёты. Сёння я знаходжуся ў адной краіне, заўтра — у іншай.
— Ці ёсць страх, што нешта здарыцца з такім каштоўным грузам? Якія ўвогуле існуюць правілы перавозак эмбрыёнаў?
— Заўжды прысутнічае нейкая рызыка. Але груз перавозіцца ў спецыялізаваных ёмістасцях, якія важаць прыкладна кілаграмаў з 10. Самі эмбрыёны, зразумела, не цяжкія, важаць адмысловыя ёмістасці. Ёсць адмысловыя правілы перавозкі. Напрыклад, кантэйнер мусіць быць заўжды ў вертыкальным становішчы, яго нельга куляць, размахваць ім. У ёмістасці знаходзіцца азот. Аднак перад палётам яго ў клініцы зліваюць, бо ў самалёт з азотам нельга. У ёмістасці застаюцца пары азоту. Гэтых пароў хапае прыкладна на трое сутак, бо накрыўка ў ёмістасці, дзе перавозяцца эмбрыёны, — шчыльная. Потым груз прывозіш і яго запраўляюць зноў у клініцы. Ёмістасць у багаж не здаецца, бярэцца з сабой як ручная паклажа.
— Ці думаў калі-небудзь, што ў цябе будзе такая праца?
— Ніколі не думаў. Я нават не ведаў, што ёсць такая праца на свеце. Афіцыйна мая праца называецца кур’ер па заборы біялагічнага матэрыялу.
— Ці цяжка праходзіць мяжу, калі вязеш эмбрыёны?
— Няцяжка. З сабой у мяне суправаджальныя дакументы, аналізы з клінік, даверанасць ад людзей, што я магу перавозіць іх біялагічны матэрыял.
— А якая рэакцыя сяброў і знаёмых, калі чуюць, кім ты працуеш?
— Буслікам, які прыносіць дзяцей, мяне называюць. Яшчэ здараецца, што ахова ў метро жартуе. Пытаюць: «Гэта вы свае аналізы везяце ў такім чамадане? Гы-гы-гы».
— Ці адчуваеш нейкую місію, калі перавозіш такі важны груз?
— Канешне, бо я нясу радасць людзям (смяецца). Папаўняю, можна сказаць, грамадства новымі людзьмі.
— Ці падабаецца табе быць кур’ерам эмбрыёнаў?
— Праца мне падабаецца, але я разумею, што з цягам часу давядзецца шукаць штосьці больш зямное і перспектыўнае.
