Той, хто чакае ветру
Кастрычніцкая прапорцыя
Восеньскае гра-
фіці:
жоўты – fifty
чырвоны – fifty.
Лісьця кан-
фэці.
Thirty,
thirty,
thirty…
* * *
той, хто чакае дажджу,
не пакрыўдзіць яго парасонам,
не схаваецца ў хату як далей,
ў пераход ці засцаны пад’езд.
той, хто чакае сонца,
не начэпіць на нос акуляраў,
не абмажацца брыдкім крэмам,
і ў салярый ня ступіць нагой.
той, хто чакае ночы,
не уключыць сьвятла ў пакоі,
не прыпыніцца пад ліхтарняй,
ці ў мігценьні рэклямнай лухты.
той, хто чакае ветру,
да яго ніколі ня сходзіць,
не зьняволіць яго у ветразь
і у млын, як каня, не ўпражэ.
той, хто чакае свой час,
не спытае: «калі ўжо нарэшце?»
не адкажа, што доўга зьбірацца
і няма дзе пакінуць ключы.
* * *
Я зьбягу ад вялікага гораду,
ад свайго невымоўнага болю.
Ня бярогся я восені змоладу —
гэта пекла ў тры жоўтыя колы.
Я зьбягу, далібог, як найдалей,
ніцма лягу з разьбегу ў траву.
Стану цененькай радыёхваляй
і далей ад этэру зьбягу.
Закручуся, як вожык, у лісьце
і прасплю у кубле да вясны.
Пэўна, гэта найлепшае выйсьце.
Вось цікава, ці сьніць вожык сны?..
