 Генадзь Бураўкін |
У Шклове прайшло сьвята беларускага пісьменства. Ці не пераўтварыўся гэты дзень у шараговае намэнклятурнае мерапрыемства? Як сёньня выглядаюць узаемадачыненьні паміж дзяржавай і літаратурай? Аглядальнік Свабоды Віталь Цыганкоў гутарыць з паэтам Генадзем Бураўкіным.
Цыганкоў: «Вы не прымалі ўдзелу ў Сьвяце пісьменства? Чаму?»
Бураўкін: «Пытаньне не да мяне. Менавіта ў такім сьвяце я быў бы рады прымаць удзел і, як мне хочацца спадзявацца і верыць, можа быў бы на ім ня лішнім. У першыя гады існаваньня сьвята пісьменства я заўсёды з задавальненьнем у ім удзельнічаў.
Але, на жаль, чым далей працягваецца гэта сьвята, тым больш у мяне сумна на душы. Ня толькі таму, што не запрашаюць многіх выдатных нашых пісьменьнікаў, якіх паважаюць у грамадзтве і якіх называюць клясыкамі, але і таму, што сьвяты гэтыя робяцца нейкімі шараговымі мерапрыемствамі. Яны становяцца ці то філіяламі дзён гораду, ці то нейкіх «Дажынак». З Дня пісьменства зьнікае ягоная непаўторнасьць.
І яшчэ адно, што для мяне проста жахліва — усё менш гучыць на такіх сьвятах беларускае слова. Якое гэта сьвята пісьменства, калі яно не па‑беларуску?»
Цыганкоў: «Па тэлерэпартажах можна ўбачыць, што на сьвята пісьменства пайшлі даволі вялікія бюджэтныя сродкі. Можа, прадстаўнікам творчай інтэлігенцыі няма на што скардзіцца: маўляў, гэта паказвае ўвагу дзяржавы да беларускага слова?»
Бураўкін: «Але давайце падумаем, на што пайшлі гэтыя грошы. Хіба на падтрымку беларускай кнігі, пісьменьнікаў? Яны пайшлі на добраўпарадкаваньне, на фэервэрк. Але ж галоўныя сродкі павінны накіроўвацца на разьвіцьцё духоўнасьці, на жыцьцё літаратуры, на беларускае слова».
Цыганкоў: «Падчас сьвята пісьменства яе арганізатарамі былі ўручаныя літаратурныя прэміі, якую назвалі «Залаты Купідон». Іх атрымалі Ўладзімер Гніламёдаў за раман «Уліс з Прускі» за раман і за паэзію — Марозаў, Скарынкін, Віктар Шніп. Я баюся, што ня ўсе нашы слухачы ведаюць гэтыя імёны — што вы можаце сказаць пра гэтых літаратараў?»
Бураўкін: «Я, бясспрэчна, ведаю, гэтыя імёны. І я бачу, што пры вызначэньні лепшых аўтараў і твораў чамусьці ўлічваліся пісьменьнікі толькі адной суполкі. Ніколькі ня крыўдзячы ані Гніламёдава, ані Шніпа, хачу сказаць, што за апошні час былі куды больш значныя, яркія і таленавітыя кнігі — гэта, напрыклад, Віктар Казько ў прозе, Рыгор Барадулін, Уладзімер Някляеў у паэзіі.
У літаратуры вызначае не прыналежнасьць да нейкай арганізацыі, не палітычныя пазыцыя — у літаратуры ўсё вызначае талент і творы».
