Толькі што патэлефанаваў Шушкевічу:
— Станіслаў Станіслававіч, столькі гадоў з вамі знаёмыя, а вы ўтойвалі такую цікавостку…
Былы сьпікер кажа, што і хатні тэлефон, і мабільнік у яго з раніцы разрываюцца. Вэрхалу нарабіў сюжэт БТ пра тое, што Шушкевіч з жонкаю нібыта ўблыталіся ў забароненую ў нас сэкту Муна.
Аўтары сэнсацыі, якая цяпер, трэба думаць, будзе падхоплена афіцыёзам, дзейнічалі паводле прынцыпу "ці то ён кажух скраў, ці то ў яго скралі".
Рэч у тым, што першы кіраўнік Беларусі сапраўды нярэдка лётае ў Сэул. Яго запрашаюць чытаць лекцыі, удзельнічаць у міжнародных канфэрэнцыях. Іншым разам у такіх форумах бярэ ўдзел і той самы Мун (ня блытаць з генсэкам ААН Пан Гі Мунам!:) Бо гэны чалавек (да рэлігійнай дактрыны якога сапраўды можна ставіцца па-рознаму) займаецца ня толькі царкоўнай, але і сьвецкай дзейнасьцю, у прыватнасьці пытаньнямі аб'яднаньня Карэйскай паўвыспы ды рэформы ААН.
"Я сапраўды меў сустрэчы з Мунам на такіх мерапрыемствах. Напрыклад, у 1996 годзе мы зь ім гутарылі разам з Гарбачовым. Дарэчы, у канфэрэнцыях бралі ўдзел і беларускія дэпутаты, а некалі даўно — нават наш патрыяршы экзарх. Маю жонку запрашаюць туды як былую першую лэдзі", — тлумачыць Шушкевіч. І падкрэсьлівае: "Разам з тым, да рэлігійнай дзейнасьці Муна, да ягонай царквы мы ніякага дачыненьня ня маем".
Няцяжка здагадацца, што хваля чорнага піяру ("укіды", калі вы ўважліва сачылі, адзначаліся ўжо і на форумах "НН") справакаваная ініцыятывай Валэнсы — вылучыць першага кіраўніка Беларусі на Нобэлеўскую прэмію міру. Можна сабе ўявіць зубоўны скрыгат пэўных асобаў пры думцы, што раптам былы сьпікер, якога столькі гадоў паліваюць брудам і трымаюць на зьдзеклівай пэнсыі паўтара даляры, атрымае нобэлеўскі мільён і каму-кольвек падатрэ нос.
"Нарвэгі ненавідзяць сэктантаў, таму і трэба ваду замуціць", — тлумачыць Шушкевіч подбіўку экзатычнага антыпіяру.
Хвалі паклёпаў ён мусіць трываць не ўпершыню. Была і славутая "скрыня цьвікоў", была і "галяндзкая вутка". Маладзейшыя, дарэчы, пра "вутку", мо', і ня ведаюць. Падчас прэзыдэнцкіх выбараў 1994 году шэраг дзяржаўных выданьняў зьмясьцілі пасквіль на кандыдата Шушкевіча, нібыта перадрукаваны зь нейкага галяндзкага выданьня. Я тады зладзіў сваё журналісцкае расьследаваньне і надрукаваў у "Народнай газеце" артыкул. Фішка была ў тым, што галяндцы на запыт паведамілі: такога выданьня ў іхняй краіне не існуе.
І вось цяпер, як толькі запахла Нобэлем, зноў — ляцяць "вуткі". Прычым калі ў 94-м у часткі электарату хацелі выклікаць антыпатыю да Шушкевіча пошукам каталіцкіх ("польскіх") каранёў, дык зараз вось зрабілі мунітам. І, мусіць, гэта не апошняя фантазія. Надта ж муляе камусьці той, хай сабе і віламі па вадзе пісаны, Нобэль.
