У Мінск прыехаў ці дакладней прыехала «Макс Фрай» – пісьменніца Святлана Мартынчык, чый літаратурны праект стаў надзвычай папулярным. Даволі працяглы час ніхто не здагадваўся, што чалавека, якога клічуць Макс Фрай насамрэч не існуе, аднак таемнае стала відавочным.
«Лабірынты Еха» і «Хронікі Еха» – 40 аповесцяў Фрая сталі сапраўднай літаратурнай бомбай, у сярэдзіне нулявых іх не чыталі хіба толькі тыя, хто не цікавіцца папулярнай сучаснай прозай. Цяпер жа спадарыня Мартынчык выпускае трэцюю запар кнігу з серыі «Казкі старой Вільні», першая частка выйшла па-беларуску ў перакладзе Адэлі Дубавец.
На сустрэчу з «Максам Фраем» прыйшло болей за 100 чалавек – ад людзей сталага веку да хіпстэраў у модных капелюшах.
«Я з-за апошніх вашых дзвюх кніг двойчы не падрыхтаваўся да сесіі» – крычыць пісьменніцы хлопец з першых шэрагаў.
Сама спадарыня Святлана выявілася звышцікавым суразоўцам – часам нават цікавейшым за яе кнігі.
Вільняй яна захапляецца як ніхто -- і настойвае на тым, што горад па-рознаму ставіцца да кожнага чалавека.
«Горад можа быць вамі незадаволены, асабліва калі вы яго фатаграфуеце, ведаеце, як фотамадэль з досведам, да якой прыходзіць ну зусім яшчэ маладзенькі фатограф», — спадарыня Святлана ў гуморы і з іронія адказвае на любое пытанне.
«Ведаеце, гэта не Павіч паўплываў на мяне, а я на Павіча. -– смяецца яна.
– Я працавала на тэлебачанні, і мяне адправілі рабіць гутарку з ім. Паводзілі мы сябе страшна па-свінску, і я яму сказала, што бачыла раман, які складаецца выключна з апошніх абзацаў іншых кніг. «Ого!» – сказаў Павіч і напісаў сваю апошнюю кнігу. Канешне, пра свой уплыў я жартую. Аднойчы я папрасіла яго памаўчаць мне ў бутэлечку – недзе ў мяне мусіць быць бутэлечка з «маўчаннем Павіча». Яму ідэя надзвычай спадабалася. Вось нядаўна хацела яе адкрыць, і паглядзець што будзе, а яна згубілася. Карацей, калі раптоўна на ўсім свеце наступіць цішыня – ведайце, гэта я бутэлечку знайшла».
Сустрэча з чытачамі ў выніку пераўтварылася ў такія сабе пашыраныя пасядзелкі з размовамі на самыя розныя тэмы.
«Я ехала сёння з Вільні, у нас там плюс дзевяць, і ў вас тут плюс дзевяць. – кажа пісьменніца. – Аднак выйшла з цягніка, такі мароз. А зараз выйшла з галерэі «Ў» папаліць – дык вось, у вас тут Вільня. І па адчуванні і па тэмпературы».
Увогуле галерэя «Ў» зрабіла на пісьменніцу вялікае ўражанне.
«Калі ў 1986 годзе я была вялікім мастаком, - з усмешкай расказвае спадарыня Святлана. – Я марыла што буду тусавацца ў месцах кшталту гэтага. Цікава, менавіта так я галерэю тады і ўяўляла».
Аднак другім галоўным героем сустрэчы была Вільня. Пыталіся пра ўсё, ці адчуваецца ў Вільні Беларусь, ці ведае спадарыня Святлана літоўскую мову.
«Мне на няведанне літоўскай мовы і звязаныя з гэтым праблемы скардзіліся выключна рускія. Адзін з іх па-літоўску, але з моцным акцэнтам. – расказвае пісьменніца. – Але вось такога, каб чалавек выйшаў з цягніка ў Вільні, сказаў па-руску «Мама!» і яго адразу ж збілі нагамі, такога не бывае».
Узгадалі і пра канцэрт «Ляпісаў» у Сімэнс-Арэне.
«Я заўжды думала, што яны клубная каманда. – кажа Святлана. – Але так, я паслухаю іх песні ўважлівей. Нічога сабе – Сімэнс-Арэна! І вы ўсе туды паедзеце? Гэта прыўкрасна, але ж вагонаў у цягніку ўсяго два, дык вы ж па шпалах пойдзеце. Мне вельмі падабаецца, што ёсць музыкі, якія могуць такі рух узняць – гэта вельмі здорава».
Падзялілася спадарыня Святлана і думка пра еднасць Беларусі і Літвы.
«Я нядаўна была ў Львове, на кніжным кірмашы. І тады падумала, што Заходняя Україна, Усходняя Польшча, Беларусь і Літва, калі б іх аб’яднаць, былі б класнай краінай. Такое адчуванне, што гэта адна зямля. Вы таксама так лічыце? Ну, у мяне цягнік у 23.40, паспееце зрабіць рэвалюцыю да гэтага часу?»
