У кнізе Вячаслава Кебіча «Белавежскі гамбіт» знайшлося месца не толькі крытыцы Віскулёўскіх пагадненняў, але і разносу так званай «саюзнай дзяржавы Беларусі і Расіі». Пікантнасць сітуацыі заключаецца ў тым, што экс-прэм'ер з'яўляецца прыхільнікам інтэграцыі дзвюх дзяржаў. Аднак яе цяперашняе ўвасабленне Кебічу катэгарычна не падабаецца. Чаму? Гэта растлумачаць некалькі цытат з кнігі:
«26 мая 1995 года ў беларускай вёскі Рэчка прыбралі сімвалічны пагранічны знак…
Ці трэба было рабіць гэта палітычнае шоу? Спачатку паставілі памежны слуп, а затым пры тэлекамерах яго выкапалі! Падобныя дзеянні, на мой погляд, толькі дыскрэдытуюць вялікую палітыку, прывучаючы людзей да таго, што многае ў ёй робіцца для паказухі».
«2 красавіка ўнесена ў рэестр дзяржаўных святаў як Дзень яднання народаў Беларусі і Расіі.
Думаю, што для пераважнай большасці насельніцтва Беларусі і Расіі 2 красавіка — звычайны дзень календара. Таму што свята носіць некалькі штучны характар».
«8 снежня 1999 падпісаная Дамова аб стварэнні саюзнай дзяржавы…
Лёс саюзнай дамовы ненашмат шчаслівейшы за сотні іншых пагадненняў, падпісаных за гады існавання СНД. За чатырнаццаць гадоў, якія прайшлі пасля стварэння беларуска-расійскай саюзнай дзяржавы, яно ўсё яшчэ працягвае заставацца віртуальнай».
«Быць прарокам як у сваёй, так і ў чужой Айчыне — у роўнай меры справа няўдзячная. У былыя часы гэтыя людзі сканчалі жыццё на прэнгу ці ў вязніцы. Цяпер іх доля не такая сумная, але і не зайздросная. І ўсё ж, паколькі я быў адным з ініцыятараў стварэння саюзнай дзяржавы, павінен сказаць, што яно даўно ўжо прайшло свой зародкавы перыяд развіцця, і шанцаў на тое, што ў бліжэйшай перспектыве з'явіцца на свет Божы, з кожным годам становіцца ўсё менш».
«Наракаць на тое, што мы страцілі шанец стаць адзінай дзяржавай, бессэнсоўна. На няма і суду няма! Самабічаванне не здымае, а толькі ўзмацняе боль. Працягваць жа імітаваць саюзнае будаўніцтва — яшчэ больш шкодна, бо, спараджаючы нязбытныя ілюзіі, адцягвае ад рэальных спраў».
«Дык, можа быць, пара спыніць гэтае шоу?!..»