Мне вельмі часта трапляюцца такія гісторыі, пра забароненыя матылькі, пра жаданні адчуваць іх, адчуваць закаханасць, лётаць і нічога не рабіць.
Не рабіць — таму што, калі зрабіць, гэта будзе здрадай, ці таму што ўсё на самай справе не так сур'ёзна, як здаецца з боку, а проста патрэбныя матылькі. На самай справе, гэта пра каханне і здраду, хоць многія не бачаць у гэтым ні кахання, ні здрады, толькі стан лёгкага ап'янення ад іншага мужчыны, патрэбнага, напэўна, толькі дзеля самога стану, а не дзеля мужчыны.
І вось гэта ўсё так далёка ад мяне. Я чагосьці не разумею, ці проста яшчэ нядаўна замужам? Хоць як нядаўна, хутка ўжо пяць гадоў будзе.
Але часам я ўпадаю ў поўнае неразуменне і адчуванне рознасці з іншымі людзьмі, з вельмі многімі людзьмі.
Ну не разумею я, як можна здрадзіць мужу. Ні ў рэальнасці, ні ў думках.
Неяк для мяне тады губляецца ўвесь сэнс у адносінах. Раней, гадоў дзесяць таму, я была больш маладой і катэгарычнай, і пры з'яўленні матылькоў у адносінах да іншага мужчыны проста б пайшла адразу, услед за матылькамі. Цяпер, відаць, паразумнела, розумам разумею, што матылькі бываюць фальшывыя, няшчырыя, несапраўдныя або выкліканыя расчараваннямі і праблемамі ў сям'і, і раней, чым усе кідаць, трэба неяк іх праверыць. Але ўсё роўна, агульнае стаўленне не змянілася.
Ды і не здаралася. За пяць гадоў такога не здаралася, каб раптам нешта зведваць не да мужа.
А ў прынцыпе, заўсёды ёсць на каго звярнуць увагу, але неяк яно для мяне дзіка і дзіўна. І ўсё ж, у глыбіні ўпэўненая, яно здараецца, таму што гэтага шукаюць, можа быць, не ўсведамляючы, хочуць знайсці недзе там, на баку.
Пры гэтым так, нягледзячы на тое, што ўсё цудоўна паміж намі, нельга сказаць, што ўсе проста так, як было ў першы месяц. І гэта нармальна. Але шукаць тое, што было тады з кімсьці іншым — гэта вышэй за маё разуменне. Тое ж будзе з іншым.
Так, не зусім разумею жанчын, якія здраджваюць, па-сапраўднаму або ў думках.
І зразумець, чаму многія іх бачаць такімі больш жаноцкімі, з-за таго, што ім «пастаянна патрэбен нейкі новы самец», я таксама не разумею. Але трохі я нават ім зайздрошчу, вось такому лёгкаму стаўленню да жыцця, да адносінаў, да здольнасці раздвойвацца і быць такімі рознымі. Можа быць, ад гэтага яны і здаюцца больш прывабнымі?
Пры гэтым сама я здраду цалкам магу дараваць. Ні разу не даводзілася, але змагла б, так. Цалкам. Сям'я нашмат важней за любыя дробныя захапленні, усплёскі гармонаў і да т.п. Але муж пра гэта не ведае, вядома:)
А вы як ставіцеся да здрад?
