«Калі беларус згвалтаваў расійскую порназорку, ён русафоб ці русафіл?» Чытач размясціў нам у каментах такі анекдот, мы яго апублікавалі.
Гэта выклікала крытыку.
«Такім чынам рэдакцыя паказвае пазіцыю: тое, што беларус у Расіі згвалтаваў порназорку, мы лічым смешным, і таму вырашылі надрукаваць анекдоты на гэту тэму. Калі б рэдакцыі гэтыя анекдоты слалі ў каментары пад арыгінальнай навіной і рэдакцыя вырашыла гэта не выдаляць — ОК, гэта свабода слова, рэдакцыя не цэнзуруе сваіх чытачоў, бо не лічыць, што мае на гэта права. Калі ж рэдакцыя выносіць загаловак навіны ў рубрыку «Анекдоты», то гэта ўжо болей чым простая рэакцыя чытачоў. Такі падыход да тэмы гвалту, этнічнасці і гумару быў настолькі шакуючым», — асудзіла нас калега-журналістка Марыя Садоўская-Комлач.
«А не жартавалі б вы з гвалту, карма была б чысцейшая і выгляд лепшы. Такія жарты — прыкладна тое самае, што харканне на падлогу ў гасцях», — напісала літаратарка і аўтарка НН Святлана Курс.
«Беларус, які згвалтаваў каго б там ні было, — злачынца. І гэта не анекдот для «Нашай Нівы». Гэта дрэнны густ, сама мала. На анекдот яшчэ магло б пацягнуць, калі б порназорка заявіла, што ў выніку згвалтавання яе пазбавілі цнатлівасці», — далучыўся да яе наш сталы чытач і аўтар Кнехт.
А вось журналіст Віталь Цыганкоў, наадварот, катэгарычна супраць абмежаванняў для гумару. Вось што ён напісаў у Фэйсбуку:
«Я не гей, бо я ніколі не змагу трахацца з тымі, каго паважаю. Таму я не магу трахацца з мужчынамі». Як вам такі жарт?
Не, гэта не Наша Ніва:), гэта класіка сучаснага англійскага гумару. Набярыце на ЮТубе Most Offensive Jokes — паслухайце сцэнічныя жарты вядомых комікаў, якія паказваюць па ТБ.
Вы пачуеце там жарты і пра масавыя забойствы школьнікаў у ЗША, і пра Мухамада, і пра Ісуса, пра чорную жанчыну, якая зрабіла сем абортаў, пра гееў, пра рак, і пра Біблію, і нават пра 11 верасня.
І хочацца спытаць у людзей, якія крытыкуюць «Нашу Ніву» за анекдот пра гвалтаванне. Як вы ўвогуле ўяўляеце сэнс існавання гумару, жартаў і анекдотаў? Відавочна, што гумар — гэта часцей за ўсё смех з чагосьці кепскага, няправільнага, заганнага. Нават самы нявінны анекдот «прыйшоў муж з камандзіроўкі» – гэта ж смех над здрадай, над трагедыяй, над разводам. А анекдоты пра нацыянальнасці, расы — двайны ай-яй-яй. Вы кажаце, што нельга анекдоты пра гвалтаванні. Чаму? Самае страшнае, што можа быць у жыцці — гэта вайна і смерць. Але народы ва ўсе часы жартавалі са смерці.
Вядома, усяму сваё месца — пра што не можа жартаваць палітык, пра гэта можна жартаваць у рубрыцы «Анекдоты» і са сцэны.
Вы можаце па-рознаму ацэньваць стандарты сучаснага заходняга гумару. Але не гаварыце, што НН перайшла нейкую там мяжу дапушчальнага. Яна «да мяжы» не дабралася нават на сотні кіламетраў».
Не зразумеў абурэння і наш іншы сталы чытач Сяржук Голік: «Показка не зняважвае згвалтаваную, не прыніжае і не ўсхваляе гвалтаўніка. У чым непрыстойнасць?»
Насамрэч, тэма межаў карэктнага ў гумары, у анекдотаў, не простая. Дзе мяжа свабоды жарту і цэнзуры, прыстойнага і непрыстойнага, карэктнага і некарэктнага?
Раз зайшла такая гаворка, просім Вас выказацца і прагаласаваць.
