Антон Сурапін — былы фігурант па справе «Плюшавага дэсанту» — збіраецца ў армію. Праз дзесяць дзён ен ужо будзе служыць у Слоніме. «Нашай Ніве» Антон распавёў пра зборы і маральную падрыхтоўку да таго, што яго чакае ў наступны год.
НН: Калі табе прыйшла позва?
Антон Сурапін: Сёлета я скончыў Інстытут журналістыкі БДУ і застаўся жыць у Мінску. А потым патэлефанавала маці і сказала, што на слуцкі адрас прыйшла позва ў ваенкамат «для спраўджвання звестак». Сябры казалі, што магу не ехаць, бо позву аддалі не пад роспіс, а проста кінулі ў паштовую скрыню. А літаральна на мінулым тыдні атрымаў позву на «адбыццё ў войска».
НН: Якой была першая рэакцыя на такі сюрпрыз?
АС: Спачатку рэакцыя была прыкладна такая: што за такое? Потым стала крышачку сумна — толькі вучоба скончылася, нарэшце атрымаў поўную свабоду, а тут такая навіна. Але ж праз пэўны час, калі ўсялякіх прыгодаў стала не хапаць, падумаў, што вось і чакае мяне адна вялікая. З гэтай думкай жыву і па сёння — перспектыву пайсці ў войска ўспрымаю як доўгую, можа, цікавую, можа, складаную, але прыгоду.
НН: А не было жадання адкасіць, пайсці ў магістратуру ці з’ехаць за мяжу?
АС: Варыянт «уцякаць за мяжу» ўвогуле не разглядаў. Калі ўжо не збег амаль за год знаходжвання ў статусе абвінавачваннага па крымінальнай справе, то зараз гэта б было глупствам.
Сітуацыя з войскам асабіста для мяне не трагічная. Праект Belarusian News Photos, якім жыў амаль тры гады, замарозіў яшчэ вясною. У асабістым плане свабодны чалавек — сур'езных адносінаў не маю. Працую журналістам-фрылансерам, то бок, і тут я вольны мастак. Іншымі словамі, з паходам у войска мала што губляю. Тым больш, знайшоў для сябе як менш пяць чыннікаў для таго, каб схадзіць у войска.
НН: Якія ж?
АС: Па-першае, навучыцца трымаць у руках зброю — патэнцыйна істотны навык. Каб бараніць радзіму, калі што, ад стварэння якіх-небудзь «Гомельскіх Народных Рэспублік». Па-другое, добрая нагода пераасэнсаваць сваё жыццё і вызначыцца з планамі на цывільную будучыню. Па-трэцяе, спадзяюся, што прывяду цела ў добры стан, падкачаюся, можа кіну паліць. Ну і нарэшце люблю прыгоды. У СІЗА КДБ быў, а ў арміі не быў — трэба выпраўляць.
НН: А як бацькі ўспрынялі ўсё? Гатовы адпускаць?
АС: Адрэагавалі ўсе вельмі па-рознаму. Маці вельмі хвалюецца. Яна ўвогуле пасля вядомых падзей за мяне хвалюецца празмерна. Бацька мною ганарыцца.
НН: А сябры як?
АС: У асноўным людзі пытаюцца, навошта мне войска? Кажуць, што проста згублю час. Папярэджваюць, што мне там будзе даволі цяжка. Большасць не вітаюць такіх перспектыў. Праводзілі ўжо два разы ў Мінску — сябры і калегі. А таксама на наступным тыдні ў Слуцку адбудуцца провады з роднымі і сябрамі.
НН: І дзе ты будзеш праходзіць службу?
АС: Позва на 21 лістапада. У гэты дзень мусяць адвезці ў вайсковую частку №33933 у Слоніме.
