Зуб не жадаў пакідаць маё цела і крычаў – «Я памру тут!»
Памятаю, на Дзень нараджэньня адна калега казала занадта пранікнёны тост пра тое, як Божанька даў мне шмат і там, і там, і там – і я аджартаваўся словамі: «Затое ў мяне з зубамі праблемы!» Ох, ня ведаў я, як я меў рацыю.
Сёньня мне вырывалі зуб. Ну, ведаеце, такая простая працэдура. Можа ня так як у кіно, калі вяровачкай — але ўсё роўна, раз-два і гатова. Аднак у маім варыянце гэта пераўтварылася ў паўтары гадзіны болю.
Укалолі замарозку. Пачалі рваць. Не даецца. Складаны выпадак, — канстатаваў доктар. Ну ясна ж, у мяне ўсё складаны выпадак, — жартую я. Першыя паўгадзіны я ўвогуле быў вясёлы і іранічны на тэму, чаму з маімі зубамі ня ўсё як у людзей. Боль быў ад пачатку, але я яго адганяў іроніяй і верай у тое, што гэта хутка скончыцца. Але потым боль стаў нясьцерпным і амаль без паўз. Калі доктар сваімі «абцугамі» хапаў мой няшчасны зуб, расхістваў яго, «нахіляў» – але той не даваўся. Зуб адбіваўся ўсімі сваімі сіламі, не жадаючы пакідаць маё цела. Ён крычаў – «Я памру тут!» Але мы ня чулі, бо думаем, што зубы не ўмеюць гаварыць.
У нейкі момант ад болю я амаль страціў прытомнасьць. Я проста паплыў, закружылася галава, недзе зьверху загулялі зорачкі і фейерверкі. Мне далі нашатырку, укалолі новую трайную дозу замарозкі, і вярнулі ў баявы стан, як трэнэры баксёра пасьля накдаўна.
Пакуты працягнуліся. Доктар крамсаў мой зуб, адколваў ад яго кавалачкі, потым сьвідраваў, каб знайсьці месца для абцугоў. Дарэчы, я быў шчасьлівы, калі ён сьвідраваў – бо гэта было перапынкам ад болю. Пасьля ён зноў браў абцугі і дзёргаў парэшткі майго зуба. Я маліўся, каб усё гэта хутчэй скончылася, я ўспамінаў усе свае грахі, і абяцаў больш ніколі так не рабіць.
А яшчэ я сур’ёзна зразумеў, што ў такі момант я гатовы быў падпісаць любую паперу, з любым прызнаньнем.
Таму… Людзі, беражыце зубы!
