Ну чо, першы раз у жыцці патэлефанаваў на гарачую лінію. І адразу цэламу начальніку дэпартамента па грамадзянству і міграцыі МУС. З нагоды сітуацыі з Танкачовай. Я, канечне, разумеў, што гэта справа бессэнсоўная ну і ў гэтым жа упэўніўся.
Вітаў мяне ў слухаўцы голас чалавека, які ілюструе сабой запушчаны выпадак заражэння аскарыдамі ці фінальную стадыю слупняка. Жанчына, каторая не расціскала зубы працадзіла з аўтаадказчыка: вы пзвнілі в міністрства внутрннх дл.
У выніку трубку падняў Аляксей Юр'евіч Бягун. Спачатку ён сітуацыю з Танкачовай каментаваць не хацеў, але пасля сказаў, што бла-бла-бла, усё па законе. Я спытаў, чаму такая светач, як Бакіеў у краіну запрашаецца, а такая пачвара як Танкачова — высылаецца.
На што быў адказ, што яна грамадзянка замежнай дзяржавы, і такіх пазбаўленняў віда на жыхарства кожны год сотні. Усё па законе, усё па законе. Што ў яе дзясяткі правапарушэнняў штогод, а для высылкі хапае пяці.
Я запытаў, ці ведае Аляксей Юр'евіч, што у нас ў краіне найвышэйшую сілу мае прэзідэнцкі дэкрэт.
Ён спытаў, пра што гэта кажа?
Я адказаў — пра якасць закона. І дадаў, што калі ў нашай краіне перад сабой нехта паставіць задачу па законе пазбавіць права на ўезд, права на выезд ці права на жыхарства Аляксея Юр'евіча, то ён можа быць упэўненым, што па законе ўсё атрымаецца.
Я шмат чаго пытаў.
Пасля проста ад імя грамадзяніна Беларусі Карпава Станіслава Аляксандравіча папрасіў не высылаць Танкачову з краіны — ну здзейсніў, так мовіць, сентыментальны кульбіт.
На што сталёвым голасам было адказана, што «юрыдычнае рашэнне прынята» і што яго можна абскарджваць у інстанцыях, а ў просьбах сэнсу няма.
Ну вось так. І ясна было загадзя, што так і будзе.
І я б на яго месцы, калі б быў упэўнены ў сваёй праваце, высылаючы, дапусцім, якога-небудзь умоўнага цесака казаў бы тое самае. Што пацвярджае маю сінтэнцыю аб тым, што нам няма аб чым размаўляць і наогул чаго рабіць на адной планеце. Мы розныя біялагічныя віды і калі аднаму жывецца добра, то другому — кепска. Калі адзін дыхае поўнымі грудзьмі, то ў другога кіслародны голад, і наадварот. І я ўпэўніўся, наколькі эфектыўны такі закон. Такі гнуткі і эфемерны, і як проста яму служыць. Дзякуй за урок. Можа быць, надыдзе дзень і я, і нават мы зможам гэтыя веды прымяніць у дачыненні да старшынь дэпартаментаў, суддзяў, парламентарыяў і нават прэзідэнтаў. А пакуль паўтараю пра сябе як мантру: ты начальнік — я дурак, я начальнік — ты дурак. Так што пажывём. Пажывём…
