Вакцына ад раку сталася вірусам, які зьнішчыў чалавецтва й пераўтварыў людзей у платажэрных крывасмокаў. Апошні чалавек на Зямлі (Ўіл Сьміт) мае імунітэт, днём спрабуе знайсьці лекі, а ўначы барыкадуецца ў хатнім бункеры…
Трэцяя экранізацыя знакамітага раману Рычарда Мэтсана (першыя дзьве – “Апошні чалавек на Зямлі” 1964 і “Чалавек Амэга” 1971). Стужка Фрэнсіса Лоўрэнса, кліпмэйкера, які паставіў фільм “Канстантын” зроблена з улікам катастрофнікаў – і зомбі-карцінаў, што ня ёсьць дзіўным. Раман Мэтсана ўжо натхняў Джорджа Рамэра на культавую “Ноч жывых мерцьвякоў” (1968), якая сталася пачаткам сучаснага зомбі-канону.
Мёртвы горад, зарослы травою і дрэвамі, дзікія жывёлы – алені й львы, і зубастыя трупы ў цемры – агрэсіўныя і галодныя.
Самотны Ўіл Сьміт трымае карціну – размаўляе з манэкінамі й трызьніць мінулым. Ягонае сутыкненьне з жывой жанчынай – мэханічна-зьляканае й надрыўнае – гэта сапраўдны кашмар нароўні зь цішынёю гораду.
Фінал стужкі – патасна-саладжавы, які кардынальна розьніцца ад раману.