Мы не раз распавядалі пра людзей, магчымасці якіх не абмежаваныя, а наадварот — бязмежныя. А бязмежныя яны ад таго, што часам сіла волі, дзейная натура і імкненне да мары могуць прымусіць скокнуць вышэй за галаву. Ды так, што ўсё на гэты скачок заглядзяцца… Ды і заапладзіруюць!
Гаворачы пра мадэляў, якіх патрабавальны чалавек з адносным уяўленнем пра эстэтыку, можа назваць «тоўстымі», «старымі» і «хворымі», мы выказваем сваё захапленне прыгажосцю гэтых людзей і канстатуем: сёння модна быць асобай.
Адна з такіх асобаў, вартых таго, каб быць прыкладам для ўсіх — нават тых, хто пакуль не ведае пра яе існаванне, жыве ў Беларусі. Гэта Ангеліна Уэльская (сапраўдныя імя і прозвішча), вядомая таксама пад псеўданімам Анёл Уэльса.
Кожны дзень Ангеліна робіць крок насустрач сваёй мары — у самым прамым сэнсе гэтага слова.
Сёння першая беларуская мадэль з адрознымі магчымасцямі (менавіта так яна аддае перавагу замяняць сухое і казённае «сіндром ДЦП») распавяла нам пра тое, як гэта — жыць у нашай краіне і дамагацца сваёй мэты, калі ты не падобны на астатніх.
— Ангеліна, распавядзіце, калі ласка, аб момантах вашага дзяцінства, якія паклалі пачатак фармаванню вашага характару.
— Распавяду пра радасны ўспамін, бо сумныя сюжэты я не згадваю. Мне было 9 гадоў, і я займалася ў гуртку малявання пры Цэнтры пазашкольнай работы. На занятку я намалявала Касцёл св. Сымона і Алены ў своеасаблівай геаметрычнай манеры.
Тое, што атрымалася, вельмі спадабалася арганізатарам выставы дзіцячага малюнка, якая праводзілася ў Англіі. Яны забралі маю працу ў Вялікабрытанію і нават выплацілі за яе ганарар.
Я была шчаслівая! Маё творчасць была ацэнена дарослымі не толькі ў грашовым, але перш за ўсё ў эстэтычным плане. А для аўтара, любога чалавека, звязанага з творчасцю, вельмі важна прызнанне. Мабыць, з гэтага моманту і пачалося фарміраванне маёй асобы, з'явіліся любоў да творчасці, жаданне размаўляць з людзьмі пра тое, што для мяне важна, а галоўнае, адсутнасць страху перад будучыняй і комплексу «я не такая як усе». Дзякуй велізарны тым выдатным арганізатарам, якія падарылі дзіцяці веру ў цуд.
— Наколькі я зразумела з папярэдніх інтэрв'ю, вашы бацькі, асабліва мама, таксама заўсёды выхоўвалі ў вас упэўненасць — у сабе і заўтрашнім дні …
— Сапраўды, мае блізкія заўсёды былі мне падтрымкай і апорай ва ўсім. Вельмі важна: мяне не шкадавалі, мне дапамагалі.
У мяне прагрэсіўная сям'я, пазбаўленая стэрэатыпаў, асабліва ў дачыненні да людзей з адрознымі магчымасцямі. А таму я заўсёды адчувала сябе паўнавартасным чалавекам, які павінен шмат да чаго імкнуцца і, што галоўнае, можа гэта рабіць, таму што побач тыя, хто любіць людзі.
З мамай мы вельмі блізкія не толькі па крыві, але і па духу. Менавіта яна паспрабавала ўкласці ў мяне мэтанакіраванасць, жаданне дамагацца поспеху ў любых справах і дабрыню да навакольнага свету. Галоўны мамчын прынцып — нельга сядзець на месцы, трэба нешта рабіць і проста ісці - у прамым сэнсе гэтага слова.
Мама заўсёды кажа, што наш галоўны абавязак перад сабой — пражыць цікавае жыццё, прысвяціўшы сябе любімай справе і годнай мэты, у якой бы цяжкай сітуацыі мы не апынуліся.
Але самае галоўнае — застацца чалавекам, не азлобіцца, не стаць жорсткім. Менавіта так можна з гонарам выйсці з любых жыццёвых непрыемнасцей.
- Ведаю, што вы ў свой час настаялі на тым, каб вучыцца ў звычайнай школе. Чым была абумоўлена такая настойлівасць?
- Мне неабходна было навучыцца зносінам з аднагодкамі і выкладчыкамі ў рамках школы — вялікага калектыву … Трэба было адчуць, што значыць прыйсці на ўрачыстую лінейку з кветкамі і бантамі, сядзець за партай з аднакласнікам, камусьці падказваць, у кагосьці спісваць…
Ад гэтых дробязяў, якія будзёныя для ўсіх школьнікаў, я атрымлівала асаблівую радасць. Ну а цяжкасцяў у навучанні я не адчувала і ў цэлым была прынятая добра, за што і цяпер дзякую свайму класнаму кіраўніку і ўсім педагогам, якія прыклалі намаганні для маёй адаптацыі. Натуральна, не ўсё было гладка. Не буду маляваць ідэалістычнай карцінку і казаць, што ўсе аднакласнікі былі аднолькава тактоўныя і ветлівыя. Некаторыя ігнаравалі, былі і тыя, хто здзекаваліся … Але я зла не памятаю! Зло раз'ядае таго чалавека, які яго адчувае.
— Пасля школы ваш выбар упаў на БДУКМ. Чаму вырашылі звязаць сваю прафесію з культурай і мастацтвам?
— Я з дзяцінства слухала ігру мамы на фартэпіяна, класічную музыку, якая заўсёды гучала ў нашым доме, шмат малявала. Гэта лагічна прывяло мяне да паступлення ў творчую ВНУ, якую я скончыла ў 2014 годзе.
Цяпер я паступаю ў магістратуру Акадэміі мастацтваў на спецыяльнасць «Тэатральнае мастацтва». Мая мара — стварыць свой прафесійны тэатр моды і драмы, дзе будзе прысутнічаць сінтэз абодвух гэтых мастацтваў. Мяркую, гэта можа стаць новым словам, і яго трэба сказаць! Каб зрабіць гэта, я і сабралася павысіць сваю адукацыю, паступіўшы ў магістратуру.
- А што вас прыцягнула ў мадэльным бізнэсе?
— Стаць мадэллю я вырашыла ў 17 гадоў. На маё рашэнне паўплывалі модныя паказы Вікторыі Сікрет і шоу Тайра Бэнкс «Топ-мадэль па-амерыканску».
Тады я, прызнаюся, лічыла сваё цела непрыгожым, не любіла яго, але востра хацела стаць ідэальнай.
Цяпер я ўспрымаю «ідэальнасць» інакш: яна вынікае не праз знешняе да ўнутранага, а наадварот — ад унутранага да знешняга.
Сваё стаўленне да прыгажосці, дасканаласці і свеце ў цэлым я перагледзела, толькі прайшоўшы рознага роду чалавечыя і прафесійныя выпрабаванні. Сёння я ведаю, што прыгажосць не ёсць «прыгажосць», а недасканаласць - гэта прыкмета сапраўднага жыцця.
Мае рухі абывацелі назавуць нязграбнымі. Але калі гэтая нязграбнасць па-свойму мілая, то яна становіцца спецыфічнай гранню прыгажосці, грацыяй іншых рухаў. Дзякуючы новаму разуменню рэчаіснасці я навучылася адчуваць да свайго цела гарманічныя пачуцці, што дапамагае мне пражываць з радасцю кожны дзень і дамагацца перамог у мадэлінгу. За гэта доўгачаканае пераасэнсаванне і прыняцце сябе я і ўдзячная модзе і мадэльнаму бізнэсу.
Чытаць болей пра Ангеліну Уэльскую на Tut.by
