На шавіністычным расійскім сайце «Спутнік і погром» з’явіўся новы артыкул прысвечаны Беларусі. Як заўсёды, яго аўтарам выступіў Кірыл Авяр’янаў-Мінскі, які раней жыў у Беларусі, але з’ехаў у Расію, ці Велікаросію, як піша ён сам.
На гэты раз Авяр’янаў-Мінск спрабуе «развянчаць міф пра братні беларускі народ». Ён называе гэты стэрэатып савецкай спадчынай.
«Мабыць, галоўная з названых заган — неразуменне таго факту, што ніякага «братняга народа» у экс-БССР няма. Беларускіх грамадзян можна ўмоўна падзяліць на дзве катэгорыі: 1) людзі, якія ў той ці іншай меры захавалі ўсведамленне прыналежнасці да рускай цывілізацыі / рускага свету / рускай нацыі; 2) людзі, якія адмовіліся ад якой бы там ні было рускасці. Першыя — частка рускага народа і патэнцыйная частка рускай нацыі (для разанцаў або сібіракоў такія беларусы не «братэрскі народ», а той жа самы народ). Другія — юды,
якія, як элегантна выказаўся Дзмітрый Галкоўскі, «у цяжкую хвіліну вырашылі перафарбавацца з карася ў парася, адхрысціліся ад супляменнікаў і паставілі сабе ў Мінску самастойны герб з дэвізам «тату, чуеш, сякуць, а я ўцёк». «Шахер-махер консомэ, я па-руску не понимэ»».
У прапагандзе ўсяго беларускага аўтар абвінавачвае савецкую ўладу. «Росквіт беларускай самастойнасці прыйшоўся на 20-я гады XX стагоддзя, калі бальшавікі ў саюзе з «буржуазнымі нацыяналістамі» правялі ў БССР гвалтоўную «беларусізацыю»».
«Жадаючы ўмацаваць «дружбу народаў», бальшавікі прыдумалі канцэпцыю «ўсходнеславянскага братэрства», якая, з аднаго боку, пастулявала нацыянальную адасобленасць рускіх (гэты этнонім у савецкі час быў замацаваны толькі за вялікарусамі), украінцаў і беларусаў, а з другога — абвяшчала іх «братэрскімі» народамі, якія выступаюць за палітычнае адзінства ў складзе СССР», — працягвае Авяр’янаў-Мінскі.
«Канцэпцыя «трох братэрскіх славянскіх народаў» таіла ў сабе супярэчлівасць: сепаратысцкая беларуская ідэнтычнасьць першапачаткова была антыруская (грунтавалася на адмаўленні агульнарускага адзінства і фетышызацыі адрозненняў беларусаў ад велікарусаў), з-за гэтага афіцыйна дэклараванае «ўсходнеславянскае братэрства» ўспрымалася большасцю прадстаўнікоў беларускай нацыянальнай інтэлігенцыі як нешта штучнае, навязанае маскоўскімі ўладамі».
«Антыруская сутнасць беларускага нацыянальнага праекта з кожным годам праяўляецца ўсё больш выразна. Так, летам высветлілася, што патрыятычныя вершы А.С. Пушкіна ў «брацкай» Беларусі знаходзяцца пад забаронай», — гэта выпадак, калі ў Магілёве з пастамента паэта прыбралі верш «Клеветнікам Россіі».
Фактычна, выходзіць, што ў спіс «юдаў» аўтар дадае не толькі нацыяналістаў і апазіцыю, але і беларускія афіцыйныя ўлады. Усіх тых, хто не хоча, каб Беларусь станавілася часткай Расіі.
