«Чаму ў Дубоўкі няма пратэсту, а ёсьць толькі жаль?
У мужчыны гэта нецікава», - пісала Ларыса Геніюш сябру Міколу Прашковічу 26 сакавіка 1965 г. Ларыса Антонаўна не магла ведаць «пратэстных» вершаў Уладзімера Мікалаевіча, бо ляжалі яны ў патаемных шуфлядах.
Прыведзены ніжэй паказаў мне ў свой час Максім Лужанін, назваўшы імя адрасата: Пятрусь Броўка.
У рамане «Дзень Сьвятога Патрыка» Ганны Севярынец верш адрасаваны Кандрату Крапіве. А дасьледчык Дзьмітры Давыдоўскі, спасылаючыся на ўспаміны Дубоўкавай жонкі, сьцьвярджае: верш адрасаваны… Лужаніну.
Будзем спадзявацца, што ў каментарах да Двухтомавіка Дубоўкі, на які гэтымі днямі заканчваецца падпіска, усе кропкі над ï будуць урэшце расстаўленыя.
І ўсё ж - хто? Броўка? Крапіва? Лужанін?
Падобны з твару да машчэй,
А па душы даўно нябожчык,
Ты жыў яшчэ, стары кашчэй,
Усё мінаеш хату з дошчак.
Жывеш і сохнеш - мільянер!
Адхватчык прэміяў і лаўраў,
Абы накалупаўся верш,
Адразу ладзіш гром літаўраў.
А шмат каго папрыбіраў,
Каб на шляху не заміналі,
I выйшаў суха з мокрых спраў
Ды выстукаў яшчэ медалі.
Ты страціў бы і зрок, і слых,
Калі б судзіць цябе зьявіцца
Маглі Сымон Баранавых,
Макар Шалай, Сымон Куніцкі.
Іх без віны і без пары
Бяда зьмяла ў апошні вырай.
Ці не дарма твае сябры
Былі з табой занадта шчыра?
Ты думаеш, згубіўся знак,
Забыты словы, сьцёрты крокі,
I час мінуў, і сьведак брак? -
А я, а Бог, а сьвет шырокі?
Знацьця ў людзей не адбярэш,
Як ты ні ўпраўны на расправы,
Ды захлынешся ў рэшце рэшт
Сваёю славаю крывавай.
Правін не зьмесьціш на гарбе,
На шыю зьві сабе вяроўку.
Без прывітаньня да цябе,
З труны - Уладзімір Дубоўка.
Р. S.
Чаму з труны? Апаскі менш.
Хачу крыху пажыць сягоньня,
А то да часу ў жвір сапхнеш,
Як гэты верш цябе дагоніць.
Калі ж адвееш ты, як дым,
Мой запавет наконт вяроўкі,-
Сьвет зьдзейсьніць сам, сьвет мае чым…
Клянуся барадой Дубоўкі.
* * *
Чытайце таксама:
Зміцер Бартосік. Згубленыя лісты
