Раскажу і я гісторыю пра настаўніцу, бо тут усе расказваюць няведама па якой прычыне.
У 1995 годзе я вучыўся ў 7 «Б» класе ў гродзенскай школе №7. Кантынгент — суцэльныя абшчажнікі, якія нармальна вырашалі мардабоем справы ў любым узросце. Школа расійскамоўная, але памятаем, што к 1995 г. па-беларуску адвучыліся ўжо 4 класы. Я тое ўспрымаў сваімі слабымі мазгамі спакойна, як і большасць дарэчы, але сам радаваўся што паспею давучыцца па-руску, без пераменаў. І тут пярэдадзень таго памятнага рэферэндума і знакаміты фільм «Дзеці лжы». І мы ранкам прыходзім у школу, фільма я, канешне, не глядзеў, але бачу незвычайнае. Наша настаўніца беларускай мовы і літаратуры Соф'я Мікалаеўна, пенсінерка, чалавек без сантыментаў і досыць суровы, сядзіць і плача. Слёзы цякуць. Мы не адразу дайшлі што да чаго.
Наша настаўніца цэлы ўрок плакала, а мы маўчалі.
Тое быў самы важны школьны ўрок у маім жыцці. У верасні 1995 г. я перайшоў у беларускі гуманітарны клас і, калі ўсе пачалі вучыцца па-расійску, пачаў вучыцца па-беларуску. Дарэчы, калі праходзіў педагагічную практыку ва ўніверсітэце ў 2003 годзе, то вучыў тых школьнікаў, што паспелі некалькі гадоў адвучыцца па-беларуску. У 2003 яны акурат заканчвалі школу. Усе яны казалі, што запраста маглі вучыцца па-беларуску і далей, але ў 95-м іх ніхто не пытаў.
