Яго зварот да брэсцкіх уладаў тычыўся закона «Аб абароне правоў спажыўцоў».
У адказе гаворыцца, што «некаторыя вытворцы прадукцыі з прычыны абмежаванага памеру плошчы маркіроўкі і спажывецкай упакоўкі, не могуць нанесці на сваю прадукцыю інфармацыю адначасова на беларускай і рускай мовах».
І далей зазначаецца, што ў 2017 годзе Дзяржстандарт уздымаў пытанне магчымасці маркіроўкі прадукцыі толькі на беларускай мове. Тады Беларусь прапанавала ўнесці дапаўненне ў пункт 6 дадатку №9 Дамовы аб Еўразійскім эканамічным саюзе ад 29 мая 2014 года. Яно мелася гучаць так:
«Пры вырабе і звароце прадукцыі толькі на тэрыторыі адной дзяржавы-члена дапускаецца наносіць маркіроўку прадукцыі толькі на дзяржаўнай мове (адной з дзяржаўных моў) дадзенай дзяржавы-члена».
У выніку прапанову разгледзелі, але не падтрымалі.
Такім чынам, засталася дзейнічаць ранейшая фармулёўка, у якой рускай мове адведзены асаблівы статус:
«Пры звароце прадукцыі на тэрыторыі Саюза маркіроўка прадукцыі павінна быць нанесена на рускай мове і пры наяўнасці адпаведных патрабаванняў у заканадаўстве дзяржаў-членаў на дзяржаўнай (дзяржаўных) мове (мовах) дзяржавы-члена, на тэрыторыі якога рэалізуецца прадукцыя».
У Еўразійскі эканамічны саюз уваходзяць Беларусь, Расія, Казахстан, Кыргызстан і Арменія.
У Арменіі існуе толькі адна дзяржаўная мова — армянская. У Казахстане і Кыргызстане нацыянальныя мовы маюць статус «дзяржаўных», але дадаткова прапісаны статус рускай мовы як «афіцыйных». І толькі ў Беларусі двухмоўе.
Чытайце таксама: СТБ 1100-2016: улады забілі яшчэ адзін цвік у труну беларушчыны
