Трохі сумных лічбаў.
Сённяшняе выбранне Нікола Пашыняна на пасаду прэм'ер-міністра Арменіі стала толькі 17-м за амаль 27 гадоў пасля распаду СССР выпадкам на «класічнай» постсавецкай прасторы (12 былых савецкіх рэспублік без краін Балтыі), калі ўлада ў краіне памянялася не шляхам яе транзіту ў межах адной уладнай каманды, а перайшла ў рукі палітыка(ў), дагэтуль апазіцыйнага(ых) дзеючай уладзе. Да гэтага такое 4 разы адбылося ва Украіне (1994, 2005, 2010 і 2014), па 3 - у Грузіі (1992, 2003 і 2013) і Малдове (1996, 2001 і 2009), па 2 - у Азербайджане (1992 і 1993) і Кыргызстане (2005 і 2010), па 1 - у Беларусі (1994) і Таджыкістане (1992).
Што цікава - са згаданых 17 разоў толькі ў шасці выпадках (па два разы - у Малдове (1996 і 2001) і Украіне (1994 і 2010), па аднаму - у Беларусі (1994) і Грузіі (2013)) пераход улады да апазіцыянераў стаў вынікам не дзяржаўнага перавароту ці народных пратэстаў, а адбыўся шляхам простага падліку галасоў на праведзеных у адпаведнасці з усімі канстытуцыйнымі працэдурамі «ардынарных» выбарах.
Прытым палітычныя сілы, якія самі прыйшлі да ўлады такім шляхам, пасля такі давялося ад яе адхіляць інакшым чынам у трох выпадках з шасці. Што, на маю думку, выразна сведчыць і пра ўзровень палітычнай ды прававой культуры на гэтай прасторы, і пра развітасць на ёй палітычных інстытутаў. Пакуль што няма ніводнай «класічнай» постсавецкай краіны, дзе сістэма рэгулярнай (і прытым рэальнай, а не бутафорскай) змены ўлады ў адпаведнасці з Канстытуцыяй працавала б як гадзіннік, без збояў. Усюды час ад часу даводзіцца гэты гадзіннік падкручваць уручную (калі, натуральна, яго ўвогуле свядома не спынілі).
