«— Слухай…
— Ну…
— Індычка нешта прапала… пакуль я ў Гародзькі на ровары ездзіўшы… хм… ні было тут сабакаў чужых залётных?
— Не было.
— Вот хвароба… дзе ж я поначы цяперыка што якія лозы апару… Яна… такая гадкая… ужо тры разы вылятаўшы была… але ж круцілася паблізу… а тутыка — як знікла нійначай».
…Мінула тры дні…
«— Ну, што чуваць за сягадняшні дзень? Вот госці нашыя.
— Здраствуйте.
— Добры дзень, а чуваць… вот індычку апароў!
— Дзе?
— А во паблізу… у кусце… дык яна на яйках сядзела.
— Ізвініте, что перебіваю… кого вспоролі? А как яйца могут появіться, еслі нет у куріцы петуха, а у індейкі індюка?
— Як?
— Это я спрашіваю, я городской… Я, к прімеру, не понімаю… і вот задумался.
— Як… як яны паявяцца… самі сабою… калі певень ці індык — то зайграная яйко выйдзя.
— Простіте, какое?
— Зайграная… ну… патаптаўшы певень курыцу, індык індычку, качар качку…
— Как потоптал?
— А бляха… як вам аб'ясніць гарадскому… вы…баў кароча.
— Аааа!!!! Это называется по-вашему заігранное.
— А якоя яшчэ! Зайграная і нізайграная… ай… дык слухай… семнасце яек дастаўшы… але ж яны не зайграныя.. хто ж іх зайграя… не певень жа… індык жа быў здох малым… спрытны быў індычак… я мыслю так… я падсуну зайграныя ад курыцы і ад тваіх гэтых падсадных… нездарма ж качар тыдзень ля яе праседзеўшы… казаў жа — ні страляй яго… але ж вот паспеў перад смерцяю… шкада мне яго… падраніў ты… ён як падскоча, і на балота бомбаю і даўся… і дзе ты нойдзеш… дык гэтыя забяру, а гэныя падсуну… як ужо сеўшы — дык хай сядзіць… якая ёй хер розніца..
— Ізвініте… вот все последнее я вообшче не понял, какая бомба? о чем здесь речь?
— Рэч? купіў — маіш рэч! ні адчайвайціся! мы пра сваё! вы глаўна — аддыхайця! цягніця вот нашынскую… а ні гарадскую брыдоту.
— Какой это язык?
— Наш беларускі язык! ён як хоча так і меля!»
