Адна з самых мілых з'яў пасля раскрыцця «аперацыі Бабчанка» — масавыя папрокі журналістам за «адсутнасць фактчэкінгу».
Падобна, што прафесія журналіста ў свеце стала ўжо не проста самай паважанай, але і паўнаварта сакральнай. Людзі, якія да яе належаць, на думку большасці, — гэта нешта паміж багамі і ўладарамі, а партфель з іх звышздольнасцямі абавязкова павінен утрымліваць яшчэ і экстрасэнсорныя.
Не, ну а як? Адна спецслужба арганізоўвала аперацыю па дэзынфармацыі другой спецслужбы. Правяла, трэба сказаць, прафесійна — другая спецслужба купілася, а цывільныя ўлады, якія стаяць над ёй, выставілі сябе поўнымі ідыётамі, паспеўшы зрабіць кучу публічных заяваў.
Ха, але тое ж спецслужбы, МЗСы, СК і іншыя… У іх, вядома, ёсць тэхнічныя магчымасці сачэння па ўсім свеце і найшырэйшыя агентурныя сеткі. Але яны ж не журналісты! У іх няма звышздольнасцяў! Купіліся — і купіліся, з кожным бывае. А вось журналісты… Не, не мелі права. Памерла журналістыка!
Сапраўдная журналістыка, акрамя звышздольнасцяў да фактчэкінгу дзеянняў спецслужбаў, павінны абавязкова ўключаць экстрасэнсорыку і грунтавацца на прэзумпцыі вінаватасці. Кожны сапраўдны журналіст, калі ён бачыць афіцыйныя паведамленні сілавікоў, урадаў, прэзідэнтаў, павінен сказаць: не веру, пакажыце цела! Таму што кожны журналіст павінен ужо загадзя ведаць, што яго падманваюць і зыходзіць з гэтага ад пачатку і да канца.
На самай справе, усё гэта поўнае трызненне. Там, дзе правесці поўны фактчэкінг аказваецца не ў сілах ФСБ, на хвілінку, адной з самых магутных і страшных спецслужбаў свету, папракаць у гэтым журналістаў можна толькі, калі хочаш іх наўмысна зняважыць або зрабіць крайнімі. Як бы хто ні стараўся, ні ў аднаго журналіста свету ніколі не будзе магчымасці кантраляваць ніводную спецслужбу, нават самую адкрытую (дэкларатыўна).
А ўсе стогны з нагоды «ніхто не бачыў цела» — трызненне не меншае, бо ў 99% выпадкаў паведамленні аб забойствах публікуюцца альбо да, альбо наогул без дэманстрацыі цела. Місія СМІ — поўна і своечасова інфармаваць, а не сядзець тыдзень і чакаць, пакуль пакажуць яму труп. І гэта яшчэ мы не бяром пад увагу, наколькі наогул этычна кожнага забітага, асабліва асобу вядомую і медыйную, выстаўляць напаказ пасля гвалтоўнай смерці. Чымсьці сярэднявечным аддае.
Адным слова, на самай справе, прафесія журналіст — зусім не боскае паходжанне. У яго няма звышздольнасцяў і інструментаў, больш дзейсных, чым інструментар спецслужбаў. І яна, гэтая прафесія, тым больш не чароўная яшчэ і таму, што заўсёды, ва ўсе часы існавання і ва ўсіх грамадствах, менавіта журналістаў, калі што якое, усе стараюцца выставіць крайнімі.
