«Ойча наш, які ў нябёсах існы,
Нам прабач памылкі і грахі.
Як і мы прабачылі калісьці,
Што сляпы ты, Ойча, і глухі.
Хлеб штодзённы даў — сухі і цяжкі,
Мы ж табе — і ладан, і алей,
Дык і нам бы даў гарэлкі пляшку,
І да хлеба штосьці на стале.
Хоць бы раз якую даў спакусу,
Каб адчуць — нарэшце нас збярог».
Гаварылі з Богам беларусы.
Ды не слухаў беларусаў Бог.
3.09.18
