У Гродне 11 лютага праводзілі ў апошні шлях Сямёна Домаша — экс-кандыдата ў прэзідэнты Беларусі і былога старшыню Гродзенскага аблвыканкама. Развітацца з палітыкам прыйшлі як прадстаўнікі ўлады, так і апазіцыі. Грамадзянская паніхіда адбылася ў Гродзенскім пахавальнай доме.
Сямён Мікалаевіч памёр раніцай 9 лютага за рулём сваёй машыны ў Гродне — у былога палітыка спынілася сэрца. Яму было 69 гадоў. У свой час Сямён Домаш займаў пасаду старшыні Гродзенскага аблвыканкама і абласнога Савета дэпутатаў, быў дэпутатам Вярхоўнага Савета.
Яшчэ да пачатку грамадзянскай паніхіды каля пахавальнага дома пачалі збірацца людзі з кветкамі і вянкамі. Ціха перагаворваліся, успамінаючы палітыка і «тыя залатыя гады», калі ён кіраваў вобласцю (1993—1996). Абмяркоўвалі, што ён быў адным з найлепшых старшыняў Гродзенскага аблвыканкама і, несумненна, мог зрабіць для вобласці і краіны яшчэ вельмі шмат, калі б застаўся ў палітыцы. Але Сямён Мікалаевіч калісьці вырашыў зрабіць інакш.
Палітык Аляксандр Мілінкевіч.
Бліжэй да канца цырымоніі развітання ў зале з'явіліся прадстаўнікі дзейнай гарадской улады.
Успомнілі былога палітыка і яго калегі па выбарчай кампаніі 2001 года.
— Я думаю, што ён самы выдатны і значны гродзенскі палітык часоў перабудовы і першых гадоў беларускай незалежнасці. Сапраўдны лідар. Ён мог стварыць каманду з зусім розных людзей і спецыялістаў. Не баяўся паставіць побач тых, хто ведаў больш за яго. Ён прыслухоўваўся да меркавання тых ці іншых спецыялістаў, мяркуючы, што яны ведаюць у сваёй галіне лепш за яго. Ён ніколі не падвышаў ні на каго голас, але быў сапраўды жорсткім і вельмі патрабавальным кіраўніком, — кажа палітык Аляксандр Мілінкевіч.
І ўспамінае з сумнай усмешкай выпадак: на адной з планёрак у аблвыканкаме Сямён Мікалаевіч вырашыў, што далей сходы будуць праходзіць на беларускай мове, бо тады, у пачатку 1990-х, ва ўладзе быў курс на беларусізацыю.
— Ён пытае ў прысутных: «Вы ў якіх школах вучыліся? У беларускамоўных? Ну вось, калі мы хочам, каб людзі пачалі размаўляць на беларускай мове, мы самі павінны даць ім такі прыклад». Так планёркі пачалі праходзіць па-беларуску.
Успамінаюць прысутныя і тое, як, яшчэ быўшы мэрам Ліды, Сямён Домаш паспрыяў з'яўленню там помніка Адаму Міцкевічу.
— Ён тады сказаў: а як помнік можа зрабіць нам горш? А потым дапамог з’яўленню польскай школы ў Гродне. Тады ён казаў: «Чаму ў расейскамоўнай меншасці ёсць свае школы, а ў польскамоўнай — няма? Няхай будзе і ў іх». Так з’явілася польская навучальная ўстанова, — успамінае заснавальнік і першы старшыня Саюза палякаў Беларусі Тадэвуш Гавін.
— Практычна, гэта залатыя 1990-я гады, калі ўсё мянялася, калі была надзея на лепшае. [Генрых] Крупенка кіраваў горадам, [Сямен] Домаш кіраваў вобласцю. І ўсё развівалася, кудысьці рухалася, віравала нейкая крохкая, але вельмі ўразная энергія. Пачалі, напрыклад, святы нацыянальныя святкаваць… Гэта быў проста класны чалавек. І ўсё ў яго было класна. Упэўнены, што ён быў найлепшым кіраўніком нашай вобласці. Вельмі шкада, — кажа акцёр і бард Віктар Шалкевіч.
Пахавалі Сямёна Домаша на гарадскіх могілках «Сакрэт» у Гродне.
