Бурапенныя дыскусіі ў ПЭН-цэнтры змусілі задумацца пра распаўсюджаны сярод адукаваных людзей страх перад хрысьціянамі і, нават больш за тое, страх, каб нехта не падумаў, што ты падзяляеш хрысціянскія погляды. Нямала паважаных людзей, выказваючы сваю заклапочанасць сітуацыяй у ПЭН-цэнтры, дадавалі словы: «Калі што, я Севярынца не падтрымліваю». У гэты самы час абвінавачванняў у цемрашальстве, «хрыстанутасці» і г. д. лілося нямала, і гэта нібыта нічога, нікога пасля гэтага не назавуць хрысціянафобам. Чаму?
Адзін адказ дае «Ноч растраляных паэтаў»: будзеш заўважаны ў рэлігійнасці, трапіш у Курапаты, у Сібір. Так было дзесяцігоддзямі.
Але ёсць і другі, новы трэнд, бо найбольшая агрэсія супраць хрысціянства сыходзіць ад маладзейшых людзей. І гэта паходзіць з «культурнага марксізму», або, калі некаму не падабаецца гэты тэрмін, з «новых левых». Гербэрт Маркузэ прапагандаваў «рэпрэсіўную талерантнасць», якая талерантная толькі да левых, і неталерантная да правых, прычым не толькі да іх дзеянняў, але нават да думак і словаў.
