Котка абсалютна не баіцца хуткасці, а калі яе гаспадар ставіць ровар на велапаркоўку і ідзе па сваіх справах, котка без усякіх шлеек паслухмяна тэпае за ім.
Гаспадара смелай коткі завуць Максім Каралеўскі, ён дырэктар невялічкай айці-кампаніі.
Максім расказаў, што котку ўбачыў пяць гадоў таму на сайце «Эгіда».
«Не ведаю чаму, але яна мне адразу спадабалася. Магчыма, сваім фанабэрыстым выглядам, хаця па характары Поля, так завуць котку, аказалася ласкавай «мурчалкай», — расказвае Максім.
Што было ў жыцці Полі да знаёмства з Максімам, мужчына ведае няшмат. Вядома яму толькі тое, што валанцёры знайшлі яе ў парку Чалюскінцаў. Яна была вельмі худой. Што датычыцца ўзросту коткі, то валанцёры казалі, што ёй ад 1,5 да 3 гадоў.
«Я вяду дастаткова актыўны лад жыцця. Часта выбіраюся за горад. Хаджу ў паходы. Неяк раз вырашыў узяць з сабой Полю. І мяне вельмі здзівіла, што котка ні на крок ад мяне не адыходзіла», — прызнаецца Максім Каралеўскі.
Максім шкадаваў, што яго котка вымушаная цэлымі днямі сядзець дома і чакаць свайго гаспадара з працы.
«Я чытаў і зайздросціў допісам пра тое, што ў Еўропе можна прыходзіць на працу з жывёламі. І пачаў думаць пра тое, як бы самому такое пракруціць. Паспрабаваць сацыялізаваць Полю. Шукаў заплечнік-пераноску, каб катацца на ровары, падрыхтоўваў маральна калегаў. А потым пазнаёміўся з адной выдатнай дзяўчынай, якая паказала мне, што трэба рызыкнуць. Яна расказала, што да іх у офіс прыходзіць лабрадор, і ўсе яго вельмі любяць. Вось так мы пачалі катацца на маю працу, я знайшоў і купіў ёй заплечнік-пераноску, хадзіў з ёй пасля працы ў парк, катаўся на Мінскае мора на ровары, а летам Поля паказала мне, што на плячах у мяне ёй значна камфортней знаходзіцца, чым у заплечніку, з тых часоў так і катаемся, але вельмі акуратна», — расказвае Максім.
Але на гарадскіх велапрагулках гэтыя сябры не спыніліся, і гэтым летам Максім узяў з сабой Полю сплаўляцца на байдарках.
«А тыдзень таму ў нас с Поляй з’явіўся яшчэ адзін сябар — хаскі Осцін. Поля пакуль з ім не сябруе, але я ўпэўнены, што любоў да актыўнага ладу жыцця нас аб’яднае», — кажа Максім.
