Тэсты ДНК не могуць вызначыць геном шчанюка ўзростам у 18 тысяч гадоў, знойдзенага ў мерзлым грунце на тэрыторыі Абыйскага ўлуса Якуціі, паведамляе прэс-служба Паўночна-Усходняга федэральнага ўніверсітэта Расіі, піша ria.ru.
Тэсты ДНК не змаглі вызначыць, быў ён ваўком ці сабакам.
Шчанюк быў знойдзены ў жніўні 2018 года ўсярэдзіне камяка мерзлага грунту за 40 кіламетраў вышэй па цячэнні ракі Індыгірка ад пасёлка гарадскога тыпу Белая Гара на рацэ Буор-Юрах. Дзякуючы вечнай мерзлаце, у яго захаваліся вусы, вейкі, поўсць і аксамітны нос. Прыкладны ўзрост на момант гібелі — менш за два месяцы: у шчанюка ёсць малочныя зубы. Прычына смерці не вызначана.
«Што, калі гэты сабака — магчыма, адна з самых старажытных хатніх жывёл, што суіснавала побач з чалавекам? Хутчэй бы атрымаць вынікі далейшых даследаванняў. Яны могуць наблізіць разгадку паходжання сабак ад познеплейстацэнавых ваўкоў», — кажа інжынер-даследчык інстытута прыкладной экалогіі Поўначы ПУФУ Сяргей Фёдараў.
Сучасныя шэрыя ваўкі і сабакі адрозніваліся ад ваўкоў, вымерлых каля 15—40 тысяч гадоў таму.
Мінулым летам даследаванні, апублікаваныя ў Nature Communications, адсунулі верагодныя даты прыручэння сабакі да 40 тысяч гадоў. На аснове фрагментаў шкілетаў навукоўцы зрабілі рэканструкцыю вонкавага выгляду — сабакі мезаліту па вазе і велічыні выявіліся падобнымі да сучасных ездавых сабак.
На тэрыторыі Якуціі першыя дакладныя звесткі аб сабаках вядомыя з самага паўночнага пункта рассялення чалавека ў Еўразійскай Арктыцы — выспы Жохава з групы выспаў Дэ-Лонга, заселенай каля 8 000 гадоў назад. Археолагі сярод драўляных вырабаў насельнікаў Жохаўскай стаянкі выявілі полаз ад нартаў. Гэта дазволіла вылучыць гіпотэзу, што ў старажытных людзей былі сабачыя запрэжкі.
