Фота Дзяніса Касцючэнкі, noc.by
Алімпійскі чэмпіён Аляксандр Багдановіч распавёў, якая падтрымка аказваецца беларускім спартсменам на дзяржаўным узроўні, паведамляе СТБ.
«Я пачаў займацца спортам у 1995 годзе. Можна сказаць, пачыналі, груба кажучы, з падвалаў. А цяпер ужо такія стадыёны і спартыўныя аб'екты, якія мы зараз бачым. Напрыклад, як стадыён «Дынама», «Мінск-Арэна». Гэта суперсучасныя спартыўныя комплексы, у якіх можна дабівацца і трэба дабівацца, паказваць вынікі.
Я памятаю яшчэ моманты, калі не было чым веславаць, калі трэнеры бінтам абвязвалі вёслы. Ёсць з чым параўнаць. Вось гэтыя лодкі фанерныя. Ёсць вельмі паказальныя моманты — гэта медыкаментознае суправаджэнне і падтрымка спартсменаў на розных узроўнях. Мы раней ішлі ў спорт, каб проста быць здаровымі людзьмі. Цяпер мы бачым, што спорт — гэта як прафесія. Мы можам зарабляць, можам развівацца як асобы.
Я бачу, што ў нас зроблена ўсё. Наш від спорту не пакрыўджаны нічым. У нас з'явіліся два вяслярныя каналы. Вяслярныя базы з'яўляюцца, ідуць спартсмены, добры трэнерскі штаб у нас.
Калі шчыра, замежныя калегі дзівяцца, бо ёсць стэрэатып — усе адносяць нас да Расіі. «Беларусь — а гэта дзе?» — «Каля Расіі». Прайшлі II Еўрапейскія гульні, і весляры прыехалі. Яны, можна сказаць, у шоку. «Як вам у нас?» Яны кажуць: «Perfecto!» Што сказалі пра ІІ Еўрапейскія гульні: «Вядома, ва ўсіх краінах добрыя аб'екты ёсць. Але тут, вядома, парадак і выразнасць у выкананні ўсяго. Усё размерана, усё па плане».
У сувязі з тым становішчам, якое адбываецца ў нас у краіне, што спрабуе меншасць так актывізавацца, каб навязаць меркаванне большасці. І робяць так, што людзі ўжо баяцца гаварыць на карысць дзяржавы, так нагнятаюць гэтую абстаноўку. Я адназначна пайду і прагаласую. Выбар мой, вядома, відавочны. Я ў гэтай дзяржаве вырас. Яна зрабіла ўсё для таго, каб я стаў такім, які я ёсць.
Я хацеў дадаць, што ўсе вось гэтыя шэсці, якія былі ўздоўж праспекта, «ланцужкі», дыскрымінавалі сябе, калі здарылася бяда з вадой і стаялі вялікія чэргі па ваду да цыстэрнаў, якія падвозіліся. І ні аднаго не было акта пратэсту», — заявіў Багдановіч.
