Надзея Шымбалёва выйшла са сваім хлопцам на мірны пратэст. Скончылася тым, што бойфрэнда затрымалі — і тады Надзея сама залезла ў аўтазак, здзівіўшы сілавікоў.
Надзеі 25 гадоў. Яна вучыцца ў Бельгіі на марскога геолага.
Вясной прыехала ў Беларусь наведаць сваякоў, пасля чаго завісла тут, бо праз каранавірус закрылі межы. Хлопец дзяўчыны, айцішнік, які жыве і працуе ў Мінску.
«14 ліпеня мы выйшлі на мірны пратэст, бо былі нязгодныя з нерэгістрацыяй кандыдатаў у прэзідэнты. Мы спакойна гулялі каля парка Янкі Купалы, нікога не правакавалі, — расказвае Надзея. — Праходзілі каля прыпынку, на якім стаяў аўтазак, — і раптам са спіны на майго хлопца скокнулі некалькі амапаўцаў, скруцілі і павялі ў аўтазак. Ён не супраціўляўся.
Людзі вакол пачалі абурацца, адна дзяўчына нават падышла да мяне і дала свой нумар: сказала, што яна ўсё бачыла, і гатовая быць сведкай, што мой бойфрэнд нічога не парушаў.
Але я ўбачыла, што амапаўцы працягваюць хапаць людзей: проста так, абсалютна выпадковых мінакоў. Тады я падбегла да аўтазака, пачала барабаніць па дзвярах. Дзверы адчыніліся (думаю, амапаўцы проста хацелі паглядзець, што за шум) — і я тады хуценька праскачыла паміж імі, залезла ў аўтазак і села каля свайго хлопца».
Амапаўцы такога не чакалі, кажа Надзея.
«Мне страшна не было — ні ў той момант, ні пасля.
Амапаўцы спыталі ў мяне, што я тут раблю. Я адказала, што яны незаконна скралі майго хлопца, які проста ішоў па вуліцы.
У выніку аўтазак кудысьці паехаў. Я думала, што едзем у міліцыю, але мы зрабілі пару колаў па раёне і спыніліся амаль там жа. Усіх пачалі пераводзіць у іншы аўтазак, а мяне амапаўцы пачалі выштурхаць: маўляў, ідзіце адсюль, дзяўчына. Я спачатку не паслухалася, залезла і ў другі аўтазак, але хлопец сам мне сказаў, каб я сыходзіла, — кажа Надзея.
— У выніку яго адпусцілі а 5-й раніцы. У пратаколе, наколькі я ведаю, было напісана, што ён ішоў і нікога не чапаў. Ці будзе нейкі суд і наступствы, мы пакуль не ведаем».
