Хаця ўчора крамлёўскі ананім і заявіў, што інцыдэнт вычарпаны, рэха палемікі між Лукашэнкам і Кудрыным працягвае адгукацца.
Сёння за Кудрына (а значыць і за Пуціна, які на пару з віцэ-прэм'ерам згуляў 28 траўня ў Мінску ў добрага і злога следчых) заступіўся прэзідэнт Мядзведзеў. Ён назваў недапушчальнымі з гледзішча дыпламатычнай этыкі выказванні на адрас прадстаўнікоў расійскай дзяржавы, якія дазволіў сабе кіраўнік адной з краін — найбліжэйшых партнёраў Расіі.
У чый гарод каменьчык, вожыку зразумела. Параўнанне Кудрына з «адмарозкамі» медыі растыражавалі на ўвесь свет.
Такім чынам, Мядзведзеў падкрэслівае: Крэмль і маскоўскі Белы дом — адна каманда.
Лукашэнка апошнія месяцы не аднойчы спрабаваў убіць клін між Мядзведзевым і Пуціным. Рэфрэнам гучала: мы з расійскім прэзідэнтам дамаўляемся, а іхні ўрад нашы дамоўленасці тарпедуе!
Лукашэнкаўская ж прэса пасля эпатажных заяў Кудрына ў Мінску кпіла з яго: маўляў, сам вісіць на валаску, а нас, бач, павучае!
Сапраўды, да міністра фінансаў у Крамля ёсць пытанні. Нават Мядзведзеў аднаго разу параіў яршыстаму Кудрыну «прытрымаць язык». Пайшла пагалоска пра яго хуткую адстаўку. Але зараз расійскі прэзідэнт дэманструе: гуляць на нашых унутраных супярэчнасцях у Мінска не атрымаецца.
Апошнія дні беларускае начальства разгарнула запознены контрпіяр пасля скандальнага і правальнага «саюзнага саўміну». Сідорскі нават параўнаў Кудрына з кладаўшчыком. Хаця той, адрозна ад нашых «крэпкіх хазяйсцвеннікаў», яшчэ і выкладае на прэстыжнай кафедры.
Канечне, у мінскіх заявах Кудрына быў элемент правакацыі, але ж спробы іх абвергнуць і давесці, што беларуская мадэль на вышыні, надта няўклюдныя.
Што і падкрэсліў сёння Мядзведзеў, зладзіўшы для беларускага начальства маленькі ўрок палітэсу. Маўляў, мы не апускаемся да асабістых выпадаў на адрас кіраўнікоў суседніх краін, «хаця мы маглі б сказаць што-небудзь адносна эфектыўнасці эканамічных захадаў, якія імі робяцца, чаму яны звяртаюцца да нас па дапамогу, падтрымку».
Карацей, калі вы такія разумнікі, дык чаго ж вы такія бедныя?
І вось гэта прынцыповы момант. Так, Расія цісне, шантажуе. Прапаноўваць крэдыт сваімі рублямі замест абяцаных раней долараў, канечне ж, не надта карэктна (памятаеце «Вяселле ў Малінаўцы»: бяры, я сабе яшчэ намалюю!). Але ж хто стаіць з працягнутай рукой?
Гордасць не у тым, каб абкласці некага, а ў тым, каб не выпрошваць. Але дзеля гэтага трэ' было 15 гадоў весці зусім іншую палітыку. Сёння ж — заканамернае пахмелле пасля оргіі «братняй інтэграцыі». Ну а народу, агаломшанаму дэвальвацыяй, схаваным беспрацоўем і прасяданнем заробкаў, — дык і ўвогуле пахмелле пасля чужога вяселля.
