Для многіх з нас гэты год стаў годам перамогі — перамогі над рабствам уласнай душы. На працягу многіх гадоў нас не вялі за цывілізацыяй. Нас пераконвалі, што беларусы — народ, які ходзіць пад бізуном. Што мы не здольныя самастойна прымаць рашэнні і несці адказнасць за сваю будучыню.
Але нават на закатанай у бетон дарозе прарастае жыццё. Так у Беларусі вырасла пакаленне людзей з новым поглядам на сябе, на краіну і на будучыню. Пакаленне, якое гатова змагацца за тое, каб «не быць скотам».
Самае страшнае, што за такім, здавалася б, агульнапрызнаным правам ідуць абсалютна сярэднявечныя рэпрэсіі. Нават больш. У нас сталі актуальныя тэксты, напісаныя каля дзвюх тысяч гадоў таму і звернутыя да такіх жа, як і вы, першапраходцаў і прадвеснікаў свабоды чалавека і яго права на павагу. Я маю на ўвазе тэксты евангелістаў, якія пракладвалі шлях да сэрцаў і душаў тых, хто знаходзіўся ў рабстве, і тых, хто запісвае ў сэрцах любоў да людзей. Яны неслі святло дабра, самапавагі і годнасці, прыраўніваючы чалавека да найвышэйшай каштоўнасці.
Адзін з такіх тэкстаў, зменены і адаптаваны мной пад сённяшнюю сітуацыю ў Беларусі, я хачу вам прадставіць:
Усе тыя, хто застаўся ў закладніках сённяшняй сістэмы, тыя, хто прыняў на сябе ўдары дубінак і адчуў боль і жаданне «людзьмі звацца», тыя, хто аддаў самае каштоўнае, што ёсць у чалавека — жыццё, моліць вас, каб жаданне свабоды не дарэмна было прынята вамі.
Пад ударамі, у вязніцах, у працах, у ланцужках салідарнасці, у маршах падтрымкі, у сваіх паведамленнях.
У чысціні, у разважлівасці, у вялікадушнасці, у дабрыні, у шчырай любові.
У слове ісціны са зброяй праўды ў правай і левай руцэ.
У сумленнасці і абылганыя, пры ганьбаваннях несправядлівых і пахвалах: усе называюць злачынцамі, але вы чыстыя.
Вы невядомыя, але ўсе вас пазнаюць; вас палічаць памерлымі і тымі, хто здаўся, але вось, вы жывыя.
Вас караюць, але вы не здаяцеся і не паміраеце.
Вас абражаюць, але вы не апускаецеся да хлусні ў адказ і ганьбавання; вы не ганарыцеся багаццем, але многіх ўзбагачаеце пачуццём свабоды; вы не хочаце выгады для сябе, але валодаеце каштоўным пачуццём уласнай годнасці.
Вам не страшна з людзьмі, але вашы сэрцы перапаўняе каханне.
У свет светлы і радасны, добры і адкрыты пройдуць і ўсе беларусы.
Не схіляйцеся пад чужое ярмо дзейнай улады, бо якія зносіны справядлівасці з беззаконнем? Што супольнага ў святла і цемры? Як сумяшчальныя кветкі, усмешкі і гвалт? Бо вы — носьбіты свабоды і павагі.
Як жа балюча і страшна, што змест такіх тэкстаў зберагае сваю важнасць у нашай краіне.
Але неверагодны гонар і захапленне выклікаюць людзі, якія нягледзячы ні на што:
— перамаглі раба ва ўласнай душы і зрабілі крок насустрач свабодзе;
— не спалохаліся пагроз і публічна выказалі сваё стаўленне да гвалту і несправядлівасці;
— ахвяравалі сваім дабрабытам, свабодай і нават жыццём дзеля таго, каб іншыя ўздыхнулі поўнымі грудзьмі чыстае паветра вызвалення.
Усё зробленае вамі — не дарма! Мы — разам, хоць і не заўсёды побач. Нас — усё больш і больш!
Змрок, злосць і хлусня не могуць быць вечнымі. Запаленае вамі святло дабра і праўды нельга пагасіць не толькі ў вашых сэрцах. Яго немагчыма схаваць ад вачэй іншых людзей. А значыць, світанак прыйдзе і асвеціць прасторы нашай Беларусі.
