Фота Depositphotos.com
Навукоўцы спрабуюць вырошчваць эмбрыёны сысуноў яшчэ з 1930-х гадоў. Мэта такіх эксперыментаў — больш дэталёва выявіць развіццё зародка, што немагчыма зрабіць ва ўлонні маці. Аднак такія даследаванні аднойчы могуць узняць пытанне, ці мае чалавек права вырошчваць жывёл «у прабірцы».
Да гэтага часу навукоўцам паспяхова ўдавалася вырошчваць эмбрыёны сысуноў, у тым ліку людзей, да стадыі імплантацыі, калі ў эмбрыёна пачынае фарміравацца плацэнта.
Аднак падтрымліваць такія эмбрыёны ўдавалася толькі на працягу 24 гадзін, пасля чаго, як правіла, эмбрыёны гінуць або ў іх пачынаюцца анамаліі развіцця, бо яны не могуць развівацца без улоння маці, піша The New York Times.
Ізраільскія навукоўцы з Інстытута Вейцмана ажыццявілі прарыў у гэтых эксперыментах. Даследчыкі выдалялі мышыныя эмбрыёны з самкі на пяты дзень яе цяжарнасці, а затым вырошчвалі іх на працягу шасці дзён у штучнай матцы.
Цяжарнасць мышы доўжыцца каля 20 дзён, таму на адзінаццаты дзень у эмбрыёна ўжо пачало біцца сэрца. Даследчыкам удалося вырасціць каля 1000 такіх эмбрыёнаў.
Эмбрыён, які развіўся па-за маткай
Пазней навукоўцы пачалі адразу браць аплодненыя яйцаклеткі, калі яны яшчэ не пачалі развівацца ва ўлонні самкі, і вырошчваць іх у штучных умовах на працягу 11 дзён.
На стварэнне штучнай маткі навукоўцам спатрэбілася каля 7 гадоў. Яна ўяўляе сабой сістэму з інкубатараў, пажыўных рэчываў і вентыляцыі.
Эмбрыёны размяшчаюць у шкляныя флаконы, якія знаходзяцца ўнутры інкубатараў, дзе яны плаваюць у адмысловай пажыўной вадкасці. Флаконы прымацоўваюць да кола, якое павольна круціцца, каб эмбрыёны не датыкаліся да сценак, бо ад гэтага яны змяняюць форму і паміраюць.
Інкубатары злучаюць з вентыляцыйнай сістэмай, якая падае эмбрыёнам кісларод і вуглякіслы газ, кантралюе іх канцэнтрацыю, а таксама ціск.
На адзінаццаты дзень навукоўцы параўналі штучна вырашчаныя эмбрыёны з тымі, якія развіваліся ў матках жывых мышэй. Лабараторныя эмбрыёны былі ідэнтычнымі з сапраўднымі.
Аднак на гэтай стадыі развіцця эмбрыёны становяцца завялікімі, каб выжыць без крывезабеспячэння, а пажыўнога раствору было ўжо недастаткова.
Пераадоленне гэтай перашкоды — наступная мэта навукоўцаў.
