— Калі я сустракала ўсе гэтыя сваркі (чырвона-зялёныя ці бел-чырвона-белыя) у інтэрнэце — гэта адно, але калі я ў лютым прыехала ў Рыгу ў нацыянальную каманду і была першая гульня, было прывітанне, падчас прывітання грае гімн, усе каманды паварочваюцца тварам да сцяга. Падчас яго ўва мне была сумесь нейкай злосці, засмучэння, я не плакала, але мяне крыху трэсла, у тым сэнсе, што гэты сцяг на працягу многіх гадоў асабіста ў мяне асацыяваўся з маёй краінай, роднымі, гульнямі ў нацыянальнай зборнай.
Настолькі гэтая ўся сітуацыя змяніла маё стаўленне да сцяга і гімна. Я заўсёды з задавальненнем спявала гімн, мы адмыслова вучылі яго словы, каб прыгожа яго спяваць перад гульнямі, бо ўсё ж я ганаруся, што я беларуска, што я выступаю за нацыянальную каманду. Але тады, у лютым, я зразумела, што ўсё гэта пачуццё сышло, менавіта да гэтага гімна, да гэтага сцяга.
Глядзіце цалкам:
