Лёс Пак Кын Хе для большасці іншых краін быў бы паказальным і павучальным. Але для яе радзімы ён хутчэй тыповы. Паўднёвая Карэя адметная тым, што там мала які прэзідэнт не падвяргаўся пасля заканчэння сваіх паўнамоцтваў крымінальнаму пераследу за карупцыю.
У сярэдзіне 1990-х на лаве падсудных за карупцыю і хабарніцтва апынуліся адразу два былыя прэзідэнты — Чон Ду Хван (1980—1988) і Ро Дэ У (1988—1993). Акрамя карупцыі, іх яшчэ абвінавацілі ва ўзброеным захопе ўлады і задушэнні пратэстаў. За гэта Чон Ду Хван спачатку быў прысуджаны да смяротнага пакарання, а Ро Дэ У — да 23 гадоў зняволення. Але ўрэшце яны, можна сказаць, абышліся лёгкім перапудам, бо неўзабаве тэрміны ім памянялі на больш мяккія, а ў 1998 годзе ўвогуле амніставалі.
Наступныя два прэзідэнты, Кім Ён Сам і Кім Дэ Чжун, у турмы пасля прэзідэнцтва не трапілі, хоць абвінавачванні ў карупцыі не мінулі і іх. Сын Кім Ён Сама нават быў на некалькі гадоў асуджаны. Пазбег суда ды зняволення і наступны прэзідэнт, Но Му Хён (2003—2008), але толькі таму, што ў 2009 годзе, калі яго збіраліся арыштоўваць, скончыў жыццё самагубствам, саскочыўшы з высокай скалы.
А вось наступнік Но Му Хёна і папярэднік памілаванай Пак Кын Хе, Лі Мён Бак (2008-2013) у 2018 годзе быў арыштаваны і асуджаны на 17 гадоў зняволення за хабарніцтва, растраты і злоўжыванне ўладай. І цяпер зноў сядзіць, хоць раней на паўтара года быў вызвалены па стане здароўя.
Такім чынам, шлях з прэзідэнцкага палаца ў турму для Паўднёвай Карэі стаў ужо амаль традыцыйным.
За апошнія 40 гадоў з сямі былых прэзідэнтаў Паўднёвай Карэі апынуліся за кратамі чатыры, а адзін скончыў жыццё самагубствам.
Праўда, прысуджаныя ім страшныя судовыя тэрміны на справе, як правіла, аказваюцца больш сімвалічнымі, бо пакуль што ніхто не адседжваў нават траціны.
