Адна з прац Святланы: швэдр, які складаецца з узору Браслаўскай даматканкі і са словаў, блізкіх замоўцы.
Cвятлана расказвае, што цікаўнасць да вязання ў яе з’явілася яшчэ ў дзяцінстве, дзякуючы маці і бабулі.
«Мая маці і яе сястра-двайнятка нейкі час увогуле вязалі швэдры для часопісаў: гэта была такая праца ў той час. У нас дома было вельмі шмат часопісаў пра вязанне, і я ад іх проста не магла адарвацца! А потым папрасіла маці навучыць мяне гэтаму», — расказвае Святлана.
Святлана ў швэдры свайго аўтарства.
Маці паказала базу, і на аснове яе пачаліся ўжо ўласныя эксперыменты.
На стварэнне аднаго швэдра сыходзіць ад некалькіх дзён да двух тыдняў — усе залежыць ад складанасці ўзору і памераў.
У працэсе
«Мне даводзілася рабіць як нешта вельмі простае, так і вельмі складанае. І так павялося, што мне вельмі падабаецца ствараць менавіта складаныя, незвычайныя рэчы, бо гэта круты і надта творчы працэс.
Бываюць увогуле замовы, якія стоадсоткава супадаюць з маім настроем — нешта такое вось, што я і сама даўно хацела зрабіць, але не даходзілі рукі. Так, напрыклад, я вязала швэдр з сюжэтамі Босха, і з Дэвідам Боўі», — каментуе суразмоўца.
Акрамя цёплых, Святлана пачала вязаць і летнія рэчы — пакуль гэта для яе эксперыментальнае поле.
Адметна, што цягам апошняга года ў майстрыхі пачалі замаўляць усё больш рэчаў з чыста беларускімі сюжэтамі.
«Я і раней рабіла беларускія прынты на заказ — напрыклад, з сюжэтамі Язэпа Драздовіча. Але толькі апошнім часам запыт на айчыннае так узмацніўся. Я была вельмі радая замове з выявамі чабару, кардыгану, што ідэяй абапіраўся на выявы даматканак ў спалучэнні з беларускімі словамі. Мне падаецца, што глабальна такі запыт звязаны з асабістым пераасэнсаваннем таго, хто мы ёсць і жаданнем самаідэнтыфікавацца і пазіцыянаваць сябе як беларусаў. І я думаю, што гэты трэнд будзе мацнець. Мая ж задача як мастачкі — паказваць, як гэта можна рабіць праз вязанае адзенне».
