Фота Kremlin.ru.
«Асноўная тэма сустрэчы была, канечне, не Беларусь, а сітуацыя вакол Украіны. І тут паказальны каментарый Пяскова, сэнс якога ў тым, што дамаўляцца трэба не з Францыяй, а з ЗША. Бо Расія лічыць сябе вялікай дзяржавай і дамаўляцца хоча з роўным сябе, з Амерыкай. Сустрэча ж з Макронам — гэта працяг звычайных двухбаковых адносін, гэта першае.
Другое — Расія хоча ўнесці раскол у заходні адзіны фронт. Таму ахвотна сустракаецца з прэм’ерам Венгрыі, які мае свой погляд, таму сустракаецца з Макронам, бо Францыя ж таксама прэтэндуе на асаблівую ролю ў НАТА. І чаму ж не паспрабаваць разбіць гэты адзіны еўрапейскі фронт?
А Беларусь згадвалася проста бокам. Калі будзе дамова аб дээскалацыі, то вывад расійскіх войскаў з беларускай тэрыторыі лагічна выцякае з гэтага. Калі Расія гатовая ісці па гэтым шляху, то войскі вывядуць. Калі не — то пытанне завісне.
Але ж тут ёсць іншы момант: сёлета запланавана каля 20 сумесных беларуска-расійскіх вайсковых мерапрыемстваў. Таму магчыма, што адны вучэнні скончацца, пачнуцца іншыя, на іншых палігонах і з іншай тэхнікай. І войскі будуць выводзіць, пасля ўводзіць новыя, адпаведна, пастаянная прысутнасць расійскіх вайскоўцаў у Беларусі працягнецца».
Але Лукашэнка апошнім часам сам пастаянна выказваецца і пра сумесныя беларуска-расійскія ваенныя дзеянні ў выпадку «нападау Украіны на Данбас», і пра расійскую ядзерную зброю на тэрыторыі Беларусі. Навошта?
«Ён мусіць дэманстраваць сваю лаяльнасць і патрэбнасць Пуціну, — тлумачыць аналітык. — Для таго ён і бяжыць наперадзе паравоза, кажа пра тое, пра што не рашыўся б казаць сам Пуцін: пра ядзерную зброю, пра вайну. Расія ж на афіцыйным ўзроўні аднекваецца ад магчымай вайны, Лукашэнка кажа трохі іншае. Ён імкнецца менавіта даказаць сваю патрэбнасць Маскве, і робціь гэта так, як умее.
Але самастойнасць Лукашэнкі змяншаецца, безумоўна, і вырашаць, ці будзе ў Беларусі расійская ядзерная зброя, будзе зусім не ён. Але я не вельмі сур’ёзна ўспрымаю гэтую ідэю і не думаю, што Расія на гэта пойдзе».
Чытайце таксама:
«Лукашэнку далі зразумець, што ён — адна з фігураў у вялікай гульні». Як звязаны «сірыйскі кейс» з перамовамі ў Маскве
