У інтэрв'ю «Радыё Свабода» ён расказаў, чаму не атрымалася запісацца.
«Двойчы я спрабаваў уступіць. Першы раз было ў Малдове (туды Дудзінскі разам з жонкай эвакуяваўся з Украіны. — «НН») — я звязаўся з украінскім консульствам. І на сабе зразумеў, што такое эйджызм.
Дыялогі былі прыкладна такія.
Кажу: хачу ўступіць у добраахвотніцкі атрад. Адразу абазначаю, што я беларус.
— Нічога страшнага, добраахвотніцкія атрады не маюць нацыяльнасці, усіх вітаем, — адказваюць. — У якіх гарачых кропках, дзе вы ваявалі?
— Не было ў маім жыцці ніякіх гарачых кропак.
— Ну нічога. У якіх войсках вы праходзілі тэрміновую службу?
— Не служыў.
— Добра. Хто вы па адукацыі?
— (у думках папраўляючы акуляры) Я выкладчык ангельскай і італьянскай моў.
— Падумаем. Колькі вам год?
— 48.
І тут яны заўсёды ставяць кропку. «Малады чалавек, даруйце, але не». Кажу: я магу снарады падносіць, перакладаць. «Не, малады чалавек, мы не можам узяць на сябе такую адказнасць». Проста казалі: не можам узяць такі баласт у выглядзе 48-гадовага мужчыны, які не служыў, не ваяваў, з праблемамі са зрокам, які не ўмее кіраваць аўтамабілем.
І такая ж гісторыя была з маім сябрам-музыкам. Наш вядомы беларускі джазавы музыка спрабаваў два разы прабіцца, яму прыкладна тое ж самае казалі».
Пра батальён Каліноўскага Дзяніс не ведаў на той момант. А калі даведаўся, было ўжо позна — для паездкі ва Украіну ён зарэгістраваўся ў якасці рэпарцёра (для тэлеканала «Белсат»).
«А трэцяй ночы адчыніліся дзверы з крыкамі: «Вайна пачалася!». Вядомыя беларусы, якія цяпер ва Украіне, расказваюць пра спробы эвакуацыі
