Карэспандэнт «Салідарнасці» вырашыла скарыстаць сваё права запоўніць беларускамоўны бланк перапісу насельніцтва. І вось што з гэтага атрымалася…
Час, у які да мяне павінен быў завітаць перапісчык, мы, як і мае быць, узгаднілі загадзя. У названую гадзіну ў кватэры раздаўся званок.
— Здравствуйте! Перепись населения.
— Добры дзень! Заходзьце, калі ласка.
— Какой у вас номер телефона? — з ходу запытаў у мяне малады хлопец (па ўсім відаць, студэнт) і ўжо наважыўся нешта пазначаць.
— Пачакайце, а чаму вы не пытаецеся ў мяне, бланкі на якой мове я хачу запаўняць?
— А у меня только на русском, — разгублена паціснуў плячыма хлопец.
— Але ж я хачу па‑беларуску. Для мяне гэта — прынцыповае пытанне.
— Но я не взял с собой белорусские бланки, — не здаваўся перапісчык.
— Што ж, тады прыйдзецца схадзіць і ўзяць. Прабачце, але па‑руску я запаўняць не буду.
— А давайте, знаете что: мы заполним русский, а потом я это все перепишу в белорусский, — вырашыў праявіць кемлівасць хлопец.
Але я была настроена рашуча.
— Прабачце, што настойваю, але я хачу адразу запаўняць менавіта беларускамоўны.
— Ну тогда, извините, — зазбіраўся хлопец у яўным расчараванні.
— Давайце дамовімся, калі мы зноў сустрэнемся, — я ўжо гатова была падстроіцца пад любы зручны для яго час.
— Я где‑то через час снова подойду, — паабяцаў перапісчык.
Ні праз гадзіну, ні праз дзве, ні ўвогуле на працягу дня, перапісчык не з’явіўся. Прычым, як мне падаецца, не па яго віне. Відаць, аператыўна знайсці беларускамоўныя бланкі не атрымалася нават у «штабе».
Учора на «БелаПАН» з’явілася інфармацыя пра тое, што палітвайсковец Франак Вячорка дамогся‑такі, каб яму выдалі анкету для перапісу на беларускай мове. Бланк актывісту прывезлі ўжо праз тры гадзіны, хоць спачатку і адмаўлялі, пагражаючы спагнаннямі.
А вось я свайго перапісчыка з беларускамоўным бланкам чакаю другі дзень і ўжо пачынаю турбавацца, ці захочуць такіх, як я, перапісваць увогуле…
