Пандорум (Pandorum)
ЗША – Нямеччына, 2009, каляровы, 108 хв.
Рэжысёр: Крысціян Альварт
Ролі выконваюць: Бэн Фостэр, Дэніс Куэйд, Анцье Трое, Канг Ле, Кэм Гігандэт
Жанр: Касмічны трымценнік
Адзнака: 5,5 (з 10)
Два чалавекі выходзяць з анабіёзу на закінутым зоркалёце. Яны кепска памятаюць, хто яны, куды і навошта ляцяць. Але ім варта паспяшацца, бо зоркалёт развальваецца, а ў сутарэннях швэндаюцца дзікуны-мутанты.
Карціна Крысціяна Альварта – тыповая стужка класу “Б”, якая ўдала выкарыстоўвае жанравыя напрацоўкі. Слізкія і цёмныя калідоры, запачаткаваныя “Чужымі” і ўзбагачаныя кампутарнымі стралялкамі; гнюсныя канібалы, што павыпаўзалі з зомбі-прытулкаў і падземных пячораў; псіхапатыя ў космасе. Дзікуны жыўцом узятыя са “Спуску” Ніла Маршала і лапезна-этнаграфічных італьянскіх кашмарыкаў, адзенне і форма пашытыя па касмічным стандартам – з улікам агульнага заняпаду і занядбанасці.
Галоўная гераіня (Анцье Трое) нават абліччам нагадвае Мілу Ёвавіч у каронныя часы барацьбы з мясным шпэццем. А акторы Бэн Фостэр і Дэніс Куэйд зусім не галівудскія небажыхары, якія патрабуюць асобных умоваў. Усё гэта дазваляе творчай групе напоўніцу аддацца жанравае гульні, і дазволю сабе каламбур – не хапаць зорак з неба. Інтрыга прафесійна і дакладна раскручваецца, трымценне нарастае, стаўкі растуць.
Закінутая касмічная гісторыя нечакана перагукаецца з мудрай фантастычнай прыпавесцю “Пасынкі Сусвету” пра засяленне новых планетаў. А стандартныя героі стаюцца змагарамі за мараль і заснавальнікамі новых цывілізацый.
Але нягледзячы на ўсе гэныя плюсы, карціну варта глядзець дома – па тэлевізары, ад няма чаго рабіць.
