Лявон Вольскі прэзентуе новую складанку з 12 песень на вершы класікаў: ад Купалы да Танка і Барадуліна.
Класіка класікай, але музычнае суправаджэнне сучаснае: блюз, рок, рэп і хэві‑мэтал. Вольскі спа¬дзяецца, што гэты праект дапаможа сучаснай публіцы наноў адкрыць для сябе творы класікаў.
«НН»: Танк, Куляшоў… Лявоне, мы нешта прапусцілі ў беларускай савецкай літаратуры? Вы адкапалі новы лірычны пласт?
Лявон Вольскі: Нам напачатку дапамагалі выракацца сваёй спадчыны, а цяпер мы й самі навучыліся. Раней мы былі малапісьменныя і не чыталі, затое цяпер мы настолькі адукаваныя, што з пагардаю глядзім на гэтых «паэцікаў». Маўляў, хто яны такія?! Мы ж цяпер умеем пісаць лепей, чымся яны! Прынамсі, нам так падаецца. Тым часам, дзяржава з радасцю падтрымала гэткае стаўленне — каб не нараджаць куміраў (у савецкі час літаратараў народ шанаваў), і вось ужо і народу не трэба (шырокім масам), і нам — вытанчаным натурам.«НН»: Сяргей Дубавец у сваім эсэ «Ружовы туман» прапанаваў забыць савецкую беларускую літаратуру за яе бесхрыбетнасць.
ЛВ: Гэтага рабіць дакладна не трэба. У тагачаснай літаратуры безліч таленавітых твораў. Як мне сказаў калісьці спадар Някляеў: «Гэтае пакаленне яшчэ ніхто не перапісаў».
«НН»: Вось, паслухаўшы ваш канцэрт, моладзь кінецца да тамоў паэзіі ў пошуках нейкіх адкрыццяў і рокавай шчырасці, а там суцэльны «сцяг брыгады»: камсамол, хваласпевы кампартыі. Ці магчыма аддзяляць збожжа ад пустазелля ў савецкай паэзіі?
ЛВ: Я, калі пачынаў праект, таксама скептычна пацягнуўся да паэтычных тамоў Танка і Куляшова. Тым большы быў эфект ад прачытаных вершаў — моцных, пранікнёных, музычных, шчырых, шэрых і апромненых, пафасных і панурых, маляўнічых і чорна‑белых — такія вершы пішуцца ў любую эпоху… Хто захоча сабе нешта знайсці ў гэтых кнігах — немінуча знойдзе. Пры кожнай уладзе творцы вытрымлівалі розныя правілы гульні. Геніяльныя паэты — таксама. І цяпер вытрымліваюць.
Канцэрт адбудзецца ў аўторак, 23 сакавіка
ў Купалаўскім тэатры. Ён будзе складацца з дзвюх частак: першая — непасрэдна «Белая Яблыня Грому»: 12 песень у розных стылях. Акампануе новы склад. Лявон спадзяецца, што ніякія тэрміновыя справы не перашкодзяць Аляксандру Памідораву выканаць пакладзены на рытмічную глебу рэпу верш Францішка Багушэвіча «Немец», а Ганне Хітрык — заспяваць з ім дуэтам. У другой частцы будуць розныя нечаканыя песні: сольныя, народныя, сумныя і вясёлыя.
Белая яблыня грому
- Белая яблыня грому
Чорных cадоў ліхалецця.
Яблык яе нікому
Не пажадаю на свеце.
Голая яблыня грому
Жахам жагнала прысмерк.
Пэўна, што д’яблу самому
Помніцца горкі прысмак.
Светлая яблыня грому
З салаўінае ўсяночнай.
Ласкавага яблыка стому
Я надкусіў аднойчы.
Ціхая яблыня грому,
Першага мілага гневу.
Позірку маладому
Праглася бачыць Еву.
Добрая яблыня грому,
Радасцю поўні наўколле!
Хай жа не будзе злому
Голлю твайму ніколі.
Белая яблыня грому,
Клопатам, гаманою
І на апошнюю строму
Светла ўзыдзі са мною.
