У сучасным стаўленні беларускай улады да польскіх актывістаў і стаўленні польскай – да заходнебеларускіх дзеячоў у 1930-я многа падобнага. Піша Руслан Равяка.
Мяркуйце самі: беларускі рух – польскі рух; рэпрэсіі супраць беларускіх выданняў – ціск на польскія; няўдалая спроба стварэння прапольскіх беларускіх арагізацый – падтрымка рэжымам прадзяржаўнага Саюзу палякаў; пераслед, вязніцы, суды беларускіх дзеячоў – пераслед і суды польскіх дзячоў; абінавачванне ў супрацы з НАТО – абагульненне беларускага руху з камунізмам.
З іншага боку, цывілізацыя ўсё ж змякчыла некаторыя наступствы – нямашака, дзякаваць Богу, Бярозы-Картузскай, не садзяць ў вязніцы на доўгія тэрміны, не страляюць на судах Прытыцкія.
Тут падабенствы сканчаюцца.
Беларускі рух у панскай Польшчы быў значна мацнейшай сілаю, чым сёння польскі ў Беларусі. Згадайце шматлікія народныя выступы, расстраляныя паліцыяй, масавыя падпалы асадніцкіх сядзібаў. Некалі беларускамоўных ксяндзоў высылалі ў польскамоўныя парафіі, цяпер польскамоўных ксядзоў высылаюць у Польшчу (зрэшты, шмат хто з іх валодае беларускай мовай лепш за тутэйшых святароў).
Апалячванне замянілася не абеларушваннем, а русіфікацыяй.
Беларусы імкнуліся ў польскі Сойм, каб тамака адстойваць свае правы разам з іншымі меншасцямі. Сёння палякі не ідуць у палітыку, а займаюцца грамадскаю працаю…
Паказальная падтрымка беларускімі незалежнымі СМІ польскай грамады. І заявы палякаў у падтрымку беларускіх партый і рухаў. Пра гэткую салідарнасць за панскай Польшчай маглі толькі марыць.
Грамадства эвалюцыянуе. Метады аўтарытарных рэжымаў застаюцца нязменнымі.
