Сёлета 4 мая на старонках «Нашай Нівы» быў надрукаваны артыкул Алеся Пілецкага ў маёй справе, у якім у тоне сенсацыі, стылі шпіёнскай гісторыі, распавядаецца пра мае асабістыя справы. Аўтар, што праўда, спасылаецца на матэрыял пра мяне, які быў надрукаваны ў газеце «Rzeczpospolita» 24 красавіка, але і дадае ад сябе інафрмацыю, якой няма ў польскім артыкуле. Kаментар журналіст дадаў альбо ад сябе, альбо ад асобаў, звязаных з беларускімі спецслужбамі, паколькі цытаваных фармулёвак у польскім тэксце няма. Называць мяне і маіх блізкіх злачынцамі — гэта выходзіць далёка за межы журналісцкай этыкі. Не гаворачы ўжо пра тое, што пра асабістыя і інтымныя рэчы не пішуць без згоды асобы, якой яны датычаць. Я такой згоды не даваў і ніколі не дам. Польская журналістка М. Нарбут у часе прыватнай тэлефоннай размовы выцягнула з мяне некалькі сказаў пра маё асабістае жыццё. Я не выказваў згоды на тое, каб яна мае словы падавала ў газеце. Беларускі аўтар А. Пілецкі пайшоў яе следам такім чынам, як бы хацеў старанна выканаць чыйсці загад, мэта якога — скампраметаваць мяне. Абодва аўтары перакрочылі мяжу добрага густу і прафесійнай этыкі.
У сваім жыцці я не зрабіў нічога дрэннага, а мой каханы бацька не ўчыніў ніякага злачынства. Падрабязнасцяў тлумачыць не буду, тым болей што для маіх сяброў і блізкіх, а таксама для польскіх спецслужбаў, справа не была ніякай таямніцай, пра яе вядома шмат гадоў, гэта ўжо мінулае.
Шмат хто з вас памятае, што калі ў 2006 годзе я сядзеў у турме на Акрэсціна, беларускае тэлебачанне паказала агідны фільм пра мяне і маю каханую. Метады і стыль, як аказалася, такія ж і сёння. Абодва артыкулы на маю тэму — у польскай газеце «Rzeczpospolita» і ў беларускай «Нашай Ніве» — выглядаюць на скаардынаваную акцыю, мэта якой — дыскрэдытаваць мяне. Мае беларускія сябры ведаюць, што незалежна ад пасады, якую я буду займаць, я не перастану спрыяць беларускай справе і займацца найбольш істотнымі для свабоды нашых народаў пытаннямі — дзеля агульнай еўрапейскай будучыні. Ані беларускі КДБ, ані ягоныя польскія памагатыя не зламаюць мяне нават ужываючы дзеля гэтага маё прыватнае жыццё.
Марыюш Машкевіч
* * *
Ад Рэдактара
Шаноўны спадару Машкевіч!
Цяжка адказваць на Ваш ліст, бо сама сітуацыя цяжкая.
Мы нічога ад сябе там не дабаўлялі, бо нічога не ведаем пра справу, акрамя таго, што прачыталі ў польскай прэсе. Проста пераказалі публікацыю ў польскай прэсе для беларускага чытача так, каб сутнасць прэтэнзій да Вас была зразумелая для людзей, што жывуць у іншай палітычнай рэальнасці. І ўжо ў кожным разе бессэнсоўна меркаваць, што да публікацыі ў «Нашай Ніве» (дый «Rzeczpospolita») мае адносіны КГБ.
Мы лічым за абавязак перадрукоўваць матэрыялы з польскай прэсы, якія датычаць Беларусі — дзякуючы гэтаму, беларусы лепей разумеюць, што робіцца вакол краіны, і робяцца лепей здольнымі прымаць важныя для сябе рашэнні. У Вашым выпадку ўся справа падвойна скамплікаваная, і тым больш мы тут ад сябе не маем права нічога дадаваць.
З павагай, Рэдактар,
які ў 2006 годзе сядзеў у той самай турме
