О, каб я быў каталіком,
Збавіцель быў бы за мяне распяты;
Маё жыццё — суцэльныя страты.
Сэрца маё — акрываўлены ком.
Смерць адбірае душэўную волю,
Бы чорная здань засяляе жытло
І тушыць паволі ў доме святло,
Свечку за свечкай, няспешна, паволі.
Свечку кахання, агніску сталення,
Полымя творчасці, феі маёй,
Факел жадання і асляплення,
Бачу, як гаснуць, істотай усёй!
А неўзабаве на п’янога ў дым
На мяне аўтамабіль наскочыць.
Багаты булачнік будзе ў ім,
Які за рулём толькі вылупіць вочы.
Пэўна, адкіне і ён капыты,
Гэты каталік святы,
Уласнік катэджа, гарода, завода…
Жонка і дзеці чакаць будуць. Шкода.
Ён бы грошай яшчэ і дзяцей нарабіў,
Каб не гэты паэт п’янюка
Не падскочыў пад колы, падлюка.
Не ўважыла смерць, што ён булачнік быў.
Але за яго Гасподзь на крыжы распяты.
А хто быў п’яны, той сам вінаваты.
Пераклад з нямецкай Уладзіміра Папковіча.
