Жонка Дзьмітрыя Уса Яўгенія ніколі не ўхваляла заняткі мужа палітыкай, хоць і сама дапамагала яму, але прадчуваньні мела нядобрыя.
Фота Сяргея Гудзіліна.
Ці вы спадзяваліся на справядлівы прысуд? Ці чакалі, што, можа, вызваляць у залі суду?
Ведаеце, надзея была, але асаблівых ілюзіяў мы ня мелі. То бок, Дзьмітры Іванавіч ішоў на суд і ведаў, што яго пасадзяць. Мы ішлі на суд ужо з сумкамі і рэчамі, мы былі да гэтага гатовыя, але, шчыра кажучы, да такога тэрміну — не.
Ці падтрымлівалі вы мужа, калі ён вылучаўся кандыдатам на прэзыдэнта?
Мне не падабалася ўся гэтая задума, але Дзіма мне муж, і я заўсёды падтрымаю яго ў любой сытуацыі. Таму я яму сама дапамагала, дапамагала зьбіраць подпісы. Гэта было яго жаданьне, і я яму дапамагала, хоць, шчыра кажучы, прадчуваньні ў мяне на гэты конт былі нядобрыя.
Што вы пасьпелі яму сказаць перад тым, як яго ўзялі пад варту ў судзе? Што ён вам пасьпеў сказаць?
Яму надзелі наручнікі і павялі, а я выйшла. Я не хацела бачыць яго за кратамі, калі яго завядуць у клетку да астатніх. Назаўтра судзьдзя падпісала мне дазвол на спатканьне зь ім, так што я хачу схадзіць. Можа быць, яшчэ нешта трэба яму перадаць, падтрымаць неяк.
У вас малое дзіця, хто вам дапамагае цяпер?
Падтрымаць нас, у прынцыпе, няма каму. Я цяпер працую, бізнэс мужа на мне.Бацькі, вядома, дапамагаюць, яны зь дзецьмі сядзяць — і гэта вельмі істотна, бо я цяпер не магу разарвацца і на працу, і на дзяцей. І Дзьмітры Іванавіч, пакуль ішло сьледзтва, быў увесь час у судах, таму мне даводзілася і дзяцей даглядаць, і працаваць. Бацькам, вядома, вялікі дзякуй.
Што можа паўплываць на тое, каб ваш муж хутчэй мог выйсьці на волю?
Скаргі будзем падаваць усе магчымыя, але гэта нічога ня дасьць. магчыма, нейкі меншы тэрмін выб’ем, але на вызваленьне ўмоўнае альбо поўнае апраўданьне мы нават не разьлічваем,
бо ня ў нашай краіне на гэта спадзявацца. Сытуацыя ў краіне такая, што ўлада неўзабаве памяняецца,я спадзяюся, таму наўрад ці ён прасядзіць увесь тэрмін.
