На пошту «Беларускага партызана» працягваюць паступацьлісты-водгукі на падзеі, звязаныя з акцыямі маўклівага грамадзянскага супраціву з рэжымам Лукашэнкі. Барацьба з рэжымам робіцца сапраўды ўсенароднай.
Гэты ліст даслаў нам чытач, які назваў сябе Ягорам Мікалаевым.
«Я хачу проста апісаць выпадак, з якога, магчыма, вы, ды і многія людзі, змогуць зрабіць станоўчыя высновы.
Сорамна прызнацца, што я рукамі і нагамі за маўклівыя акцыі, але выйсці проста пабаяўся.Вельмі хацеў кожны раз, але не змог. Добра, скончу з самапрыніжэннем. Перайду непасрэдна да гісторыі, сведкам якой я стаў!
Я ехаў прыкладна ў 11 гадзін вечара 3 ліпеня ў звычайным мінскім тралейбусе… Нічога незвычайнага не было, але паступова маю ўвагу забраў мужчына гадоў сарака з
Потым дзяўчынка спытала, чаму яны не пайшлі на сам парад.
Бацька адказаў (я не ведаю, ці варта так сур’ёзна размаўляць з дзіцем, але ён сапраўды размаўляў з ёй, як з абсалютна дарослым чалавекам), што таму што гэта свята не для людзей, а для аднаго чалавека і яго сына! Тут пачаўся салют, ён быў бачны з акна тралейбуса, і тата паказваў дзяўчынцы — глядзі, салют! Глядзі, які прыгожы! І потым, падымаючы дзяўчынку на рукі і паказваючы ёй салон тралейбуса, сказаў: „Вось глядзі, ты бачыш, што ў людзей сапраўды свята?“
Я азірнуўся і сапраўды ўбачыў твары, на якіх не было нічога святочнага. Звычайныя стомленыя твары звычайных працавітых беларусаў, якія глядзелі з цікаўнасцю, але без усякага энтузіязму на далёкі салют. Кожны занураны ў свае думкі, не больш за тое! І дзяўчынка пагадзілася, сказала: „Так. Няма ў людзей свята ніякага“.
Бацька спытаў: „А ведаеш, чаму?“ Дзяўчынка пахітала галавой. Бацька тут жа сам і адказаў: „Таму што яны баяцца! Мы ўсе ў гэтай краіне баімся! Вось глядзі, нам забараняюць пляскаць, але ж свята ж!!! Давай, дачушка, папляскай!“
Дзяўчынка, якой відавочна не да душы было „свята“ на тварах людзей, пачала весела пляскаць разам з бацькам, калі ён прамовіў на ўвесь тралейбус — „Ну, што, людзі? Слабо папляскаць?“
Я, вядома, ж тут жа запляскаў (не чакаючы, што нехта яшчэ падхопіць). Але тут… пачалі пляскаць іншыя! Пачаў пляскаць хлапчук гадоў дваццаці, пачаў пляскаць іншы, гадоў дваццаці пяці. Пачаў пляскаць дарослы мужчына ў акулярах гадоў пяцідзесяці пяці. Жанчына гадоў сарака! Тралейбус пляскаў!
Гэта трэба было адчуць! Як маленькая
Вядома, пляскалі не ўсе… Але з чалавек дваццаці, якія знаходзіліся ў тралейбусе, пляскалі чалавек 7–8! А гэта больш за траціну! Хто не пляскаў, проста ўсміхаліся. І ні ценю асуджэння на іх тварах не было.
Праз прыпынак мужчына з сям’ёй выйшаў. Выйшаў, кінуўшы на развітанне скупа: „Людзі, не бойцеся! Я сам баюся“. Неўзабаве выйшаў і я, і скрозь фантастычны настрой ад таго, што адбылося ў тралейбусе, мне пачалі прыходзіць ідэі…
Гэтая гісторыя навяла мяне на думку, што трэба недзе змяняць тактыку супрацьстаяння.
Ужо відавочна, што многія людзі ведаюць пра пратэсты! І падтрымліваюць іх! Толькі баяцца! Можа, варта не клікаць людзей на плошчу (хоць адно аднаму не перашкаджае абсалютна), а арганізаваць людзей на шматлікія дробныя акцыі?
Тут ужо я не ведаю, напэўна, людзі прыдумаюць
Яшчэ раз паўтару — гэта ўсяго толькі маё сціплае меркаванне. Магчыма, я не маю рацыі або проста наіўны, але вырашыў падзяліцца ім на ўсялякі выпадак.
З павагай і найлепшымі пажаданнямі, ***».