У царкве пяцідзясятнікаў “Благадаць Хрыстова” дзеткам раздалі сьвяточныя наборы цукерак "Камунаркі" з ахайна заклеенымі тэкстоўкамі “З Калядамі!”. Камэнтар Сяргея Харэўскага. (Рэд. -- Меркаваньне аўтара не супадае зь меркаваньнем Рэдакцыі.)
Рэлігійны фундамэнталізм у Беларусі ‑‑ рэч хісткая, як для нашай багністай глебе. Рэлігійныя суполкі па‑ранейшаму абыходзяцца зь беларушчынай адвольна, згодна са сваімі карпаратыўнымі ўяўленьнямі.
У выніку маем не набор дэнамінацыяў, а некалькі невялікіх субэтнасаў, з сваімі комплексамі ідэяў, уласнымі гістарычнамі традыцыямі й... сваімі варыянтамі мовы. Адныя моляцца Езусу, другія – Ісусу. Тое, што Расейская праваслаўная царква настойліва ўжывае амбівалентныя, як на беларускае вуха словы «Благавешчанне» ды «Ражджаство», то ўжо звыкліся. Традыцыя цэзарапапізму абавязвае не «адрывацца» ад Масквы.
Ня менш кур’ёзнымі бываюць і інцыятывы эвангелічных цэркваў. Сыходзячы з уласнага суб’ектыўнага ўяўленьня пра духоўныя патрэбы паствы. Напрыклад, сёлета на Каляды ў царкве пяцідзясятнікаў «Благодать Христова» дзеткам раздалі сьвяточныя наборы цукерак вытворчасьці менскае цукерні «Камунарка». Па баках шасьцігранных сувэнірных пакункаў зьмешчаныя навагоднія віншаваньні на трох мовах: беларускай, ангельскай і расейскай. Адпаведна вытворцы цукерак павіншавалі й з Божым Нараджэньнем: «Merry Chrystmas!», «С Рождеством!» і «З Калядамі!»... Але пільнае вока самадзейных знаўцаў веры ўгледзела ў беларускім варыянце... паганства.
А таму дзеткам прыхаджанаў падарункі былі раздадзеныя з ахайна заклеенымі беларускімі тэкстоўкамі. Ініцыятары не пашкадавалі часу, каб павырэзваць з чырвонага ракалу (дэкаратыўнай плястыкавай кляёнкі) сьцяжочкі й наляпіць іх на ўсе пушачкі цукерак з двух, «паганскіх» беларускіх бакоў. Праўда, налепачкі тыя, не раўнуючы фігавыя лісьцікі, лёгка адкалупнуць. Што малыя беларусікі й робяць, задаючы бацькам спрадвечнае пытаньне, пра тое, адкуль што бярэцца...
Сур’ёзьнейшым крокам для аднаго з прыхільнікаў тае царквы стала зьмена ўласнага «паганскага» прозьвішча Каляда на жончына прозьвішча. Каб быць у адным шыхце са сваімі недалёкімі пастарамі. Цяжка сабе ўявіць як далёка можа засьці такая звышдбайнасьць у нашым падбітым, зьняможанамым ды зьнявераным народзе.
Калі гэтак рабіцца будзе й надалей, то варта рупліўцам чысьціні хрысьціянскае веры зьвярнуць увагу й на словы «каляндар» ці «календула», бо іхная этымалёгія тая самая, што й у нашых ды літоўскіх Калядаў — рымска‑паганская. Фактычна ж, за гэтым, рыхтык савецкім разуменьнем веры, стаіць слабасьць, нямогласьць фундамэнталістаў, якія зварачаюць увагу адно на вонкавыя рэчы, ня дбаючы пра сутнасныя.
Калі ж рупіцца пра Беларусь як пра адзіную сям’ю, то празь меру пільным душапастырам народу варта было бы павучыць як сьлед беларускую мову ды нашыя тутэйшыя традыцыі. Каб ад Каляд да Каляд у сям’і быў мір ды лад! Гэта ў нас прынята зычыць супляменьнікам.
